چکیده:
سرمایهگذاری و تدیون استراتژی برای ایجاد و ارتقاء انسجام در سطح ملی از جمله تلاشهای دیرپای دولتهای جدید به شمار میرود؛بهویژه آنکه کمتر جامعهای در جهان پساوستفالیایی کاملا همگون و فارغ از تنوع بوده است.گوناگونی و ناهمگونی در جوامع ملی عمدتا شامل ابعاد و انواعی چون دینی،مذهبی،قومی، زبانی و فرهنگی میشود و در این صورت میتوان جامعه ایرانی را جامعهای با بیشترین تنوع ممکن دانست.به بیان دیگر،پدیده گوناگونی در ایران،خود گوناگون است؛یعنی شامل همه ابعاد آن میشود.بر این اساس،مقاله حاضر در پی پردازش و پیشنهاد راهکارهایی به منظور حفظ و ارتقاء انسجام ملی در جامعه ایرانی است و این مهم را با محوریتبخشی به مسایل اقوام،ممکن میداند.این امر از آنروست که به زعم نویسنده،قومیت و تمایز قومی در ایران کنونی،مهمترین نیرویی است که همچنان با مدنیت در سطح ملی رقابت میکند و از اینرو میتواند بستری برای بروز خشونت داخلی و استفاده رقیبان منطقهای کشورمان باشد.
In the post -Westphaliaera، there are few unitary countries without any diversity، so new states are going to investing and providing strategy for establishing and improving the national coherency. If national diversity and heterogeneous mainly contains religious، ethnic، linguistic and cultural dimensions، so Iranian society would be as diverse as possible. As a matter of fact، it could be varieties in diversity of Iranian society in the whole dimension of the phenomena. Here the paper is trying to processing and analyzing this phenomenon and making recommendation for maintenance and evolving national coherency by focus on ethnics in Iranian society. The reason is that ethnicity and ethnic differentiation is the strong force in contrast of modernity in the national level and could be make domestic violence and providing opportunity for influencing of revival countries of Iran in the proximately region.
خلاصه ماشینی:
این امر از آنروست که به زعم نویسنده،قومیت و تمایز قومی در ایران کنونی،مهمترین نیرویی است که همچنان با مدنیت در سطح ملی رقابت میکند و از اینرو میتواند بستری برای بروز خشونت داخلی و استفاده رقیبان منطقهای کشورمان باشد.
در عین حال،این مسأله برای جوامع گوناگون و ناهمگونی چون جامعه ایران،مهمتر از دیگر جوامع است؛بهویژه آنکه دولت جمهوری اسلامی در پی رشد سریع جامعه ایرانی است و قوه اجرایی در دوره نهم نیز برخوردار نمودن و توزیع امکانات و فرصتها در میان مناطق کمتر برخوردار از جمله مناطق قومی را در صدر اهداف خود قرار داده است.
بر این اساس،مقاله حاضر به این پرسش اساسی میپردازد که انسجام ملی در شرایط کنونی جامعه ناهمگون ایرانی،از خلال کدام راهکارها بهتر باز تولید میشود و این راهکارها چه نسبتی با گروههای قومی دارند؟ در پاسخ،نویسنده چهار راهکار کلی را مطرح میکند که به ترتیب عبارتند از«تأمین امنیت اجتماعی گروههای قومی»،«گسترش سرمایه اجتماعی در میان اقوام ایرانی»،«ارتقاء ظرفیت راهبردی زبان فارسی به مثابه زبانی ارتباطی»و«الحاق به کنوانسیون جهانی تنوع فرهنگی».
14بر این اساس،نوشتار حاضر بر آن است که ارتقاء انسجام ملی در جامعه کنونی ایران،از یک سو نیازمند احترام به همبستگی فرهنگی در گروههای فروملی از جمله اقوام است و از سوی دیگر منوط به گسترش همبستگی ارتباطی در میان گروههای فروملی و با هدف ملیسازی روابط آنها میباشد.
بر این اساس،مقاله حاضر چهار راهبرد مشخص«تأمین امنیت اجتماعی گروههای قومی»،«گسترش سرمایه اجتماعی در میان اقوام»،«ارتقاء ظرفیت راهبردی زبان فارسی به مثابه زبان ارتباطی»و«الحاق به کنوانسیون جهانی تنوع فرهنگی»را به عنوان راهکارهایی به منظور ارتقاء ضریب انسجام ملی در جامعه ناهمگون ایرانی پیشنهاد مینماید.