خلاصه ماشینی:
"اهمیت اثر توماس وایتون (Thomas Whythorne) ،با عنوان آوازهایی برای سه،چهار و پنج صدا (Songe to ThreeṣFour and Five Voices) ، منتشره به سال 1571،در بیان برخی از ساختارهای عالی،ولی جدید و ساده فرانسوی و ایتالیایی میباشد که دقیقا منطبق بر تأکیدات کلمات انگلیسی ادا شده است.
این اثر از دو مصرع یکسان و برابر تشکیل شده که مملو از تغییرات ناگهانی،برای انطباق موسیقی با کلمات است و برای مثال میتوان به کشش نتها در کلمات ẓAy me!Ẓ و فواصلی اشاره کرد که به فریاد کمک خواستن (oh help!) میماند که در هر دو مورد، نشانهای از افزایش رنگآمیزی کلمات در مدریگالهای انگلیسی و ایتالیایی دیده میشود.
اگرچه ẓFyer,Fyer!Ẓ ،اثر مورلی،دقیقا یک آهنگ باله است،کاملا با چگونگی نوشتن مدریگال، در مقالهی مقدمهای آسان بر موسیقی کاربردی (Easie Introductio to practical) که در سال 1597 به رشتهی تحریر درآورده است،مطابقت مینماید و از طرفی این نوشته،تبلیغی است برای سبک ایتالیایی آن:«چنانکه بخواهید براساس چنین سبکی آهنگ بسازید،باید خود نیز شوخطبع و عاشق باشید.
به خوبی میتوان اعضای خانوادهی کیتسون را تصور کرد که در یک شب زمستانی دور یک میز جمع شدهاند و شاید با نیمی از ذهنشان به دسیسهها و طوفانهای سیاسی روزهای پایانی الیزابت و آغازین جیمز اول میاندیشد و غرق در افکارشان در مورد ناپایداری زندگی، همزمان با شکوه و جلال،مدریگال خداحافظی ẓDraw on sweet nightẒ به معنی«ای شب شیرین، همچنان باقی باش»را میخواندند،که پایان آن (به تصویر صفحه مراجعه شود) به معنی«او اکنون شما سکوت را در اغوش گرفتهاید،پس اکنون زمان شکوه من است»،بسیار از حس شاد و روستایی آغاز مدریگال دور است."