خلاصه ماشینی:
"Wolfgang Richter درباره او مینویسد: امانوئل ملیک اصلانیان،این پیانیست ایرانی، تحسین مردم را از قدرت خود-که در محافل خصوصی موسیقی نمایان شده بود-در اولین کنسرت بزرگ خود در سالن موتزارت برلن تایید کرد.
Alferd Burgatz در 2 نوامبر سال 1940 در روزناماه عصر برلین با عنوان«پیانیست نابغه ایرانی»مینویسد: «در نهایت ناباوری باید بگویم امانوئل ملیک اصلانیان جوان،که برای اولینبار کار خود را در سالن بتهوون ارائه داد،در آغاز یک آیندهی درخشان و بزرگ قرار دارد،بخصوص باید تاکید کنم که این هنرمند ایرانی از بطن آن جامعه برخاسته است.
Dr. Huschke در سال 1943 در روزنامهی موسیقی «برلین»مینویسد: زمانی که انسان نوای باخ را از امانوئل ملیک اصلانیان،این پیانیست مشهور که از دور دستهای شرق،از ایران آمده است میشنود؛زمانیکه او سونات D-Dur (رماژور)بتهوون را با این احساس علاقه و فداکاری،به دور از هر خشونت و با وجود بیان احساسات ظریف بتهوونی مینوازد،حیرت ما خیلی زود-در مقابل چنین قدرت نفوذ احساسی-به تحسین بیحد و مرزی مبدل میشود.
Fitz Skorzeny در سال 1944 در رزونامهی«وین» مینویسد: بالاخره پیانیست ایرانی،امانوئل ملیک اصلانیان که اخیرا در جمع روزنامهنگاران ملی آلمان نیز مطرح بوده است،در وین نیز برنامهای اجرا کرد که در آن با نواختن قطعاتی از باخ تا شوپن،قدرت گیرائی خود را با دیگر به اثبات رسانید.
روزنامه Kulturspiegel هامبورگ در سال 1945 مینویسد: امانوئل ملیک اصلانیان بار دیگر شهرت خود را با کنسرتهای پیاپی در وین برلن و لایپزیک با اجرای قطعاتی از باخ a-Moll (لامینور)،بتهوون -moll d (رمینور)و فانتزی c-Dur (دوماژور)شومان تثبیت کرد."