خلاصه ماشینی:
"نویسندهء محترم مقاله،که ظاهرا علاقه شخصیشان به ویلننوازی استاد صبا است،به سبب تأکید بیشاز حد عوامل برنامهء«آوای ایرانی»بر سهتارنوازی استاد که میتوان آن را ناشی از تخصص کارشناس برنامه در نوازندگی تار و سهتار و تعلق فکریشان به جریان سنتگرای موسیقی ایران دانست،به گونهای جانبدارانه و بدون در نظر گرفتن مهارتهای استاد در این ساز،به مقایسهای غیرعلمی،میان ویلن و سهتار ایشان پرداخته و با دلایلی که نشانهء عدم شناخت وی از ظرایف ساز سهتار است،صبا را به سطح پایینی در نوازندگی و ابتکار در سهتار تنزل داده و وی را،تنها،در ویلننوازی شایستهء تعریف و تمجید دانسته است.
لازم به توضیح است که چون سهتار در کنار سازهای ملی ایران مانند تار و سنتور و کمانچه،از دیرباز رسمیت داشته، استادان ترازاولی نیز قبل از صبا در این ساز ابداعاتی به وجود آورده و آن را نسل به نسل در طی قرون متمادی کاملتر کردهاند که میتوان از آن جمله به میرزا عبد الله،درویش خان و منتظم الحکما اشاره کرد و استاد صبا در کودکی نزد دو استاد نخست،به یادگیری سهتار پرداخته است.
نویسنده،پس از آنکه صبا را فاقد کار جدی در عرصهء سهتارنوازی میشمارد و عبادت معروف«سهتار برای یک نفر زیاد است و برای دو نفر کم»که منسوب به میرزا عبد الله است را به صورتی تغییریافته نقل میکند،به بیان روایتی میپردازد که نمیدانیم مأخذ آن کجاست:«روایتی مبنی بر این است که مرحوم عبادی وقتی دیدند،صبا در رادیو به نوازندگی سهتار میپردازند،به ایشان گفتند:شما که بر سنت پدر من(میرزا عبد الله)وفادارنماندید]![و به وادی دیگری قدم نهادید]!![، بهتر نیست که همچنان بر ساز خویش آرشه بکشید]!!![."