خلاصه ماشینی:
"در برنامهی توسعهی چهارم(1383)،به صراحت بر اهمیت و ضرورت اجرای برنامههای ارتقای تواناییهای روانی اجتماعی،مانند آموزش مهارتهای زندگی تأکید شده است.
اثربخشی بالای ارزیابیهای به عمل آمده از این برنامه، سازمانهای بین المللی مانند«سازمان بهداشت جهانی»6 (WHO) را مجاب ساخت تا آن را به عنوان (به تصویر صفحه مراجعه شود) برنامهی جامع پیشگیری از آسیبهای اجتماعی به کشورهای جهان معرفی کنند.
سازمان بهداشت جهانی،مهارتهای زندگی را اینگونه تعریف میکند:«مهارتهایی هستند که برای افزایش«تواناییهای روانی- اجتماعی»7به افراد آموزش داده میشوند و فرد را قادر میسازند که به طور مؤثر با مقتضیات و چالشهای زیدگی روبهرو شود.
وضعیت برنامهی آموزش مهارتهای زندگی در ایران با توجه به تغییرات اخیر،ضرورت طراحی برنامههای ارتقای بهداشت روانی و توانمندسازی،به ویژه در کودکان و نوجوانان،در کشور ما نیز احساس میشد.
8. نبود طرح جامع برای کلیهی پایههای تحصیلی: برنامهی آموزش مهارتهای زندگی باید به صورت مداخلهای بلند مدت انجام شود.
هر چند، روش سخنرانی دارای امتیازاتی است،برای مثال باعث افزایش دانش میشود،اما برای ایجاد تواناییها و مهارتهای لازم در گروههای مخاطب ضروری است،از روشی استفاده شود تا آنها بتوانند، مهارتهای زندگی را به صورت عینی و عملی تمرین کنند.
چگونه شایسته است برنامهی آموزش مهارتهای زندگی اجرا شود؟ به طور کلی،ارزیابیهای موجود نشان دادهاند که برنامهی آموزش مهارتهای زندگی توانسته است،نظر مثبت گروههای هدف خود را(مانند دانشآموزان،والدین و کارکنان مدرسه)جلب کند.
به این منظور پیشنهادها و راهکارهای زیر،به عنوان راهحلهای کوتاهمدت برای سازماندهی برنامهی آموزش مهارتهای زندگی و کاهش موانع اجرایی،ارائه میشود: 1.
بررسی مقدماتی اثربخشی برنامهی آموزش مهارتهای زندگی به منظور پیشگیری از سوءمصرف مواد مخدر در دانشآموزان سال ـاول راهنمایی."