خلاصه ماشینی:
"استاد فروزانفر طبقهی اول ادبای معاصر و از پایه گذاران آموزشهای دانشگاهی است که شاگردان و تربیت یافتگان او اکنون از نامداران عرصهی ادبیات فارسی معاصر هستند؛استادانی چون: دکتر زرین کوب،دکتر شهیدی،دکتر شفیعی کدکنی،دکتر علی محمد حقشناس،دکتر حسین خطیبی،دکتر سادات ناصری،دکتر امیر حسین یزدگردی،دکتر ضیاء الدین سجادی،دکتر مظاهر مصفا،دکتر معین،دکتر اسماعیل حاکمی،دکتر حمیدی،دکتر بحر العلومی،دکتر خانلری،دکتر احمد علی رجایی،دکتر احمد مهدوی دامغانی،دکتر محمد جعفر محجوب،دکتر غلامحسین یوسفی و دهها استاد ممتاز و برجستهی دیگر.
به گمان بنده یکی از علل عمدهی اینگونه اشتباهات طرز تدریس املا و عقیدهی برخی از ما باشد که پندارند هرگاه از نوادر لغت و مفردات غریب که به گوش محصلین نخورده و حتی بیشتر فضلا هم در کتابی نخوانده یا از کسی نشنیده باشند،عبارتی چند مرتب ساخته بر محصلین املا کنند، خدمتی به زبان فارسی کرده و نویسندگان را از ارتکاب غلط رهایی بخشیده و قوهی ادبی محصلین را بیشتر کردهاند-این اشتباه است- زیرا اگر هم یکی از دانشآموزان از روی سختی و تکلف و به پاس حرمت آموزگار-که در کیش خرد و آئین عقل واجب است-آن کلمات ناهموار و زننده را فرا گیرد و درست بنویسد، چون در گفتوگوی روزانه بدانها نیازمند نمیشود و در کتب فصحا و بزرگان پیشین هم امثال آن لغات را کمتر میبیند،همین که روزگار دانشآموزی او به انجام رسید یا از آن اتاق به اتاق دیگر رفت و در خدمت آموزگاران دیگر به اکتساب فضیلت پرداخت،همهی آن نوادر از یاد وی خواهد رفت و جز وحشت و نفرت از درس املا یادگاری از ایام گذشته نخواهد داشت."