چکیده:
نگارنده در این مقاله به بررسی و نقد و تحلیل بیاموزیم«علیه و له»(کتاب زبان فارسی سال اول دبیرستان،صفحهی 511)پرداخته است.وی استدلال کتاب را در مورد ناصحیح بودن کاربرد«بر علیه و بر له»رد کرده و در نهایت کاربرد هر دو شکل آنها(علیه،برعلیه،له و برله)را صحیح و دستوری دانسته است.
خلاصه ماشینی:
"زبان فارسی سال اول دبیرستان،صفحهی 511)پرداخته است.
در یکی از«بیاموزیم»های زبان فارسی سال اول دبیرستان،
خانلری این ترکیب2را زشت و کاربرد آن را در زبان فارسی
به تقلید از آنها این کلمه را در زبان فارسی رواج دادند.
نیز مانند خانلری به کار برد این واژه در زبان فارسی اشکال
میگیرد و معتقد است که در زبان فارسی حروف اضافهی دیگری
حروف اضافه از جمله تکواژهای دستوری است که هرگز از
القای چنین سخنی که«علی»در زبان فارسی حرف اضافه
صرفی عربی بر زبان فارسی است.
زبان فارسی بدانیم)به دو دلیل از دیدگاه زبانشناختی مردود
عنوان حرف اضافه در فارسی منطقی و پذیرفتنی نیست.
»در زبان فارسی کاربرد دارند.
ترکیبات خود جدا نشدهاند تا بتوانند در زبان فارسی نقش (به تصویر صفحه مراجعه شود)
حروف اضافهی فارسی نفوذ کرده با دلیل دوم قابل رد است.
این ترکیب حشو است اما هیچ
نادرست نیست؟و چرا چنین جملاتی در زبان فارسی به کار
اگر این فرض را که«علی»در زبان فارسی به تنهایی به
نمیشود وگرنه باید جملات(5 و 6)در زبان فارسی کاربرد
داشته باشند اما هرگز به کار نمیروند و در نظر اهل زبان نیز
با این توصیف«علیه و له»در زبان فارسی فقط به معنای
ضد و نفع است و تفکیک آنها به اجزای سازندهشان درست
تفکیکاند و این نشانهها را حتی با کلمات فارسی نیز به کار
دیگر این ترکیبات فقط به معنی ضد و نفع در زبان فارسی به کار
(عربی)و با توجه به معنایی کاربردی آن در زبان مقصد(فارسی)
است که چرا«علیه و له»بدون حرف اضافه هم کاربرد دارد و"