خلاصه ماشینی:
"از آن زمان تاکنون،در قلمرو علم جغرافیا، برنامهریزی ناحیهای و توسعه ناحیهای با هم ظاهر میشوند.
یعنی نقش برنامهریزی ناحیهای،تنها به عنوان ساز و کار در هدایتگری توسعه،پذیرفتنی میباشد.
برنامهریزی ناحیهای،تنها محدود به کاربری زمین، محیط زیست،محیط انسانساخت،کشاورزی،صنعت،آموزش، بهداشت و درمان نمیباشد بلکه این نوع برنامهریزی،به منزله جریان در همبافته بخشهای اجتماعی-اقتصادی در انطباق با نیازهای ناحیه و با تأکید بر عدالت اجتماعی است.
رویکرد سنتی کلنگر و یکپارچهسازی رشتههای مختلف در داخل نظام جغرافیایی به صورت کل منتظم،که حاصل بهرهگیری از توانهای علوم طبیعی و علوم اجتماعی،انسانی است کاربرد علم جغرافیا را در قلمروهای برنامهریزی شهری،ناحیهای،محیطی و مدیریت منابع طبیعی و در نهایت برنامهریزی توسعه،روشن میسازد.
از اینرو،امروزه،دبیران و استادان جغرافیا،با احساس تعلق بیشتر به محیط زیست و توسعه ناحیهای،تلاش میکنند که از افتادن مباحث جغرافیایی به باتلاق انفعال ذهنی جلوگیری کنند.
فعالیتهای ثمربخش سالهای اخیر که در تغییر محتوای کتابهای درسی مدارس و دانشگاهها صورت گرفته است ناشی از آرمانخواهی آگاهانه این عده میباشد."