خلاصه ماشینی:
"در وضعیت عام آن، در حالی که در همه مناطق دیگر جهان، همکاری و تشکیل اتحاد و نزدیکی منطقهای توصیه میشود، در این منطقه کوشش میگردد که هر چه ممکن است بین کشورهای منطقه نفاق و تفرقه بیشتری انداخته شود و از هر نوع تلاش و کوشش برای برقراری هر نوع اتحاد و وحدت میان آنها، حتی با کمترین قوه و تأثیر، ممانعت به عمل آید.
اما با توجه به خصوصیات مشترکی که برای همه این منطقه برشمردیم و با توجه به اینکه گفتیم جمهوری اسلامی ایران به هیچ یک از اینها بتنهایی تعلق ندارد و حلقه ارتباطی و وصل همه آنها با هم است، بهتر و مناسبتر این است که همکاری منطقهای و استراتژیک در منطقه ما تا حد ممکن وسیعتر باشد و اگر نشود که همه کشورهای این سه بخش-خلیج فارس، خاور میانه و آسیای مرکزی-را دربرگیرد، دست کم بیشتر آنها را شامل میشود.
این چاره مشخص است: -از قدرت و امکانات اقتصادی کشورهایی که به هر حال در منطقه هستند، در حد قدرت و توان علمی و فنی آنها باید بهره گرفت و حداکثر استفاده را به عمل آورد؛ -سیستمهای مؤثر و تا حد امکان متحدالشکلی را برای توسعه و تأمین همکاریهای علمی و فنی در میان کشورهای منطقه برقرار ساخت و در این جهت از تجاربی که در دیگر همکاریهای منطقهای وجود داشته است استفاده کرد؛نهایتا باید متفق بود و به صورت مکمل عمل کرد؛ -برای جبران نقص وجود قدرت صنعتی در منطقه، برنامه بخصوصی را برای جلب تکنولوژی و منابع مالی و سرمایههای جهانی به اجرا در آور که عملکرد فردی و جمعی منطقه و تدابیری را برای تبادل تجربیات و بهرهگیری از تلاشهای یکدیگر در برداشته باشد."