شعر لبنان: چاه و صدا ادب و هنر

"بی‌تردید لازمهء پیوند با درون،آرامش عارفانه‌ است اما این آرامش را واقعیت نابهنجار کشورش-لبنان-مشوش‌ می‌کند. از این‌رو در شعر شمس الدین،عینیت تیره ذهنیت زلال را مکدر می‌کند که حاصل آن شعرهایی عمیق و دلنشین است فردا،شاید روز من باشد در انتظار هیچم! اما من آرامم به روی ناامیدی‌ام کمی خم می‌شوم و خاکستر سیگارم را بر جنونم می‌تکانم! روزگاری است که مردی آرامم چون مجسمهء بودا. چون چاهی با خویشتن به سخنم و صدایم را به احشای چاه می‌سپرم به خود می‌گویم: فردا،شاید مرگ من سر رسد و ببینمشان. و می‌گویم:فردا شاید شاید مرا ببینند برق ترسان بر دوش شهر ما می‌درخشد، برق هراس. برق هراس می‌درخشد، بر تکه‌های آب، بر تن آسفالت (به تصویر صفحه مراجعه شود) جز گامهای سگی ترسان،نمی‌شنوی و بر سیمهای برق، با احشای آویخته جز پرهای هراسان نمی‌بینی. در خیابان گام بر می‌دارم،تنها چیزی نمی‌بینم جز جامه‌های ترسانی (به تصویر صفحه مراجعه شود) که به دنبال من به راه افتاده‌اند."