چکیده:
بی تردید، شیوع پرخاشگری([1]) در میان نوجوانان، موجب نگرانی بسیاری از خانواده ها،
اولیا، مربیان و مسؤولان کشور است. گسترش روزافزون این نابهنجاری رفتاری در شکل های
گوناگون، بر زندگی فردی و اجتماعی انسان ها تأثیرات منفی گذاشته و آرامش و احساس
ایمنی را مورد تهدید قرار می دهد. شاید بتوان گفت که یکی از علل بروز جنگ های
خانمان سوز، که همواره جوامع بشری از آن رنج می برد و خسارت های جبران ناپذیری در
پی داشته، ادامه همان رفتارهای پرخاشگرانه دوران نوجوانی جنگ افروزان است. البته
توجه به این نکته ضروری است که رفتار پرخاشگرانه همیشه نامطلوب نیست، بلکه دارای
حکمت هایی از جمله دفاع و دفع خطراتی است که بقا و ادامه زندگی را تهدید می کند،
ولی اگر مهار نشود و به راه های صحیح هدایت نگردد، همین ابزار دفاعی موجب آسیب های
جبران ناپذیری می شود.
این نوشتار با عنایت به تحقیقات نظری و پژوهش های میدانی، درصدد ارائه راه حل اساسی
کاهش رفتار پرخاشگرانه دوران نوجوانی است.
خلاصه ماشینی:
"بنابراین، به تحقیقات انجام شده مبتنی بر هر رویکرد اشاره می شود تا زمینه برای یک جمع بندی کلی با توجه به دیدگاه های گوناگون فراهم شود: 1ـ جنبه فیزیولوژیکی (عصبـ شناختی، زیست شیمیایی) محرک هایی که رفتار پرخاشگرانه را موجب می شود در دو نظام از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
مواد زیست شیمیایی: در این زمینه، می توان به تحقیقات جالین و مک نری که در پژوهش های خود به این نتیجه رسیدند که افزایش تستوسترون در سطح خون موجب پرخاشگری می شود یا کاهش سروتونین موجب تغییرات بدخلقی می گردد و بر بروز رفتارهای هیجانی از جمله پرخاشگری تأثیر دارد، اشاره کرد؛ 2.
از این رو، اضطراب به منزله بخشی از زندگی هر انسان، یکی از مؤلفه های ساختار شخصیت وی را تشکیل می دهد و از این زاویه است که برخی از اضطراب های دوران کودکی و نوجوانی را می توان بهنجار دانست و تأثیر مثبت آن ها را بر فرایند تحول پذیرفت؛ چرا که این فرصت را برای افراد فراهم می کند تا محرک سازشی خود را در جهت مواجهه با منابع فشارآور([44]) و اضطراب انگیز گسترش دهند.
شیوه های مهار پرخاشگری نوجوانی یکی از مهم ترین مراحل زندگی انسان در گستره عمر آدمی محسوب می شود و آخرین مرحله تحول شناختی و گذار از مرحله «دیگر پیروی» به دوره «خودپیروی» است؛ دوره ای است که نوجوان به هویت و فردیت خویش دست می یابد."