چکیده:
پیدایش کشوری در قلب خاورمیانه با عنوان «اسرائیل» و نزاع دهها ساله آن با
ساکنان اصلی این سرزمین، همواره افت و خیزها، کش و قوس ها و چالش هایی را در عرصه
بین المللی به وجود آورده و همواره ذهن هر متفکر دردمندی را به خود معطوف داشته که
چرا و چگونه است که بالاخره همه جنگ ها و نزاع ها به گونه ای فرجامی داشته اند، اما
این مسأله بیش از نیم قرن است که تاکنون نه تنها فرجامی نداشته که علی رغم میل
باطنی و کمک های همه جانبه استکبار جهانی، اینک آغازی نو و شروعی دوباره و جانی
تازه گرفته است.
آنچه می خوانید نیم نگاهی به این مسأله بزرگ جهان اسلام پرداخته و از منظر حقوق بین
الملل، علل عدم شناسایی کشور اسرائیل از سوی جمهوری اسلامی ایران را بررسی می کند.
خلاصه ماشینی:
"»([1]) برخی از نویسندگان حقوقی نیز معتقدند که کشورها در صورتی ملزم به شناسایی یک کشور جدید هستند که بخواهند با آن کشور ارتباط برقرار کنند؛([2]) بدین معنا که در شناسایی، اگر هم الزامی باشد، تنها به عنوان شرط برقراری روابط مطرح است، نه این که به خودی خود، کشورها الزامی به این شناسایی داشته باشند، اگرچه اصل حاکمیت دولت ها، که در منشور ملل متحد برای دولت ها به رسمیت شناخته شده است، به آنان این اختیار را می دهد که هر دولتی را بخواهند شناسایی نمایند یا از شناسایی آن سرباز زنند و اجبار دولت ها به این ارتباط، نقض حاکمیت آنان در حوزه سیاست خارجی شان خواهد بود.
([12]) دیوان بین الملل دادگستری در رأی مشورتی خود، در خصوص حضور مستمر افریقای جنوبی در نامیبیا (افریقای جنوب غربی)، بدون رعایت قطع نامه 276 مورخ 1970 شورای امنیت، می گوید: هر گاه منشأ غیرقانونی بودن تشکیل یک کشور نوبنیاد ناشی از توجه یا عدم شناسایی قطع نامه های مجمع عمومی و شورای امنیت سازمان ملل متحد مربوط به نظام سرپرستی باشد، تعهد کشورها به عدم شناسایی آن کشور جدید امکان پذیر است.
([16]) پس از چند روز از آغاز تهاجم، رژیم عراق رسما الحاق کویت به عراق را اعلام نمود که بی درنگ، پس از الحاق ادعایی عراق، شورای امنیت در قطع نامه 662 خود، ضمن بی اعتبار دانستن این الحاق از تمام دولت ها، سازمان های بین المللی و نهادهای تخصصی خواست که این الحاق را مطلقا به رسمیت نشناسند و از هر تصمیم و تماس که به عنوان شناسایی مستقیم یا غیرمستقیم این الحاق مورد تعبیر قرار گیرد، خودداری کنند."