چکیده:
هدف: آزمون ساختاریافته عینی- بالینی (OSCE) برای امتحانات جامع دستیاری و بورد تخصصی روانپزشکی بهکار گرفته میشود. در یک بررسی راهنما که با همکاری دانشگاههای علوم پزشکی ایران، تهران و اصفهان در مرکز تحقیقات علوم رفتاری اصفهان انجام شد، ضمن آشناشدن دستیاران و استادان رشته روانپزشکی با این آزمون، روایی و پایایی آن بررسی گردید.روش: این بررسی برای تعیین روایی و پایایی آزمون OSCE در روانپزشکی در پاییز 1384 در مرکز تحقیقات علوم رفتاری اصفهان انجام شد. برای این منظور یک کارگاه سه روزه تشکیل گردید. 22 نفر از استادان و 22 نفر از دستیاران در این برنامه شرکت نمودند. شش ایستگاه 10 دقیقهای طراحی گردید. برای تعیین روایی، روش روایی صوری و برای تعیین پایایی روشهای پایایی بین ایستگاهی، همسانی درونی، ضریب وابستگی و پایایی موازی بهکار برده شد.یافتهها: میانگین کل نمرات چکلیست دستیاران 28/84 (انحراف معیار 11/91) و ضریب وابستگی بین نمرات ارزیابها (در مجموع شش ایستگاه) برابر با 0/96 و ضریب همبستگی آن 0/82 بهدست آمد. ضریب همبستگی پیرسون بین میانگین نمرههای چکلیست و نمره کلی محاسبه و ضریب همبستگی 0/89 (0/001>p) بهدست آمد. روایی آزمون در حد بسیار خوب بود.نتیجهگیری: آزمون شفاهی به روش OSCE برای دستیاران روانپزشکی انجامشدنی است و از روایی و پایایی مناسبی برخوردار است.
خلاصه ماشینی:
"1- Objective Structured Clinical Examination2- Ronald Harden 3- Gleeson4- Hodges 5- Hanson6- McNaughton 7- Regehr8- standardized patients 9- Barrows10- Abrahamson 11- Blaskiewicz12- Park 13- Chibnall14- Powell 15- content16- global rating 17- process 18- Walters 19- Osborn20- Raven 21- Famuyiwa22- Zachariah 23- Ilechukwu24- Tiberius 25- Park26- concurrent 27- construct 28- checklist با توجه به اینکه در ایران آزمونهای شفاهی رشته روانپزشکی هنوز بهصورت سنتی انجام میشود، آزمون OSCE با وجود توصیههای معاونت آموزشی تخصصی، برای امتحانات جامع دستیاری و ارتقاء و دانشنامه تخصصی، بورد تخصصی و دانشجویی و اینترنی بهکار گرفته نشده است.
روش این بررسی به منظور تعیین روایی و پایایی آزمون OSCE در روانپزشکی در پاییز 1384 در مرکز تحقیقات علوم رفتاری اصفهان و با همکاری گروههای روانپزشکی دانشگاههای علوم پزشکی تهران، ایران و اصفهان انجام شده است.
سپاسگزاری از استادان گرانقدر دانشگاه علوم پزشکی ایران بهویژه جناب آقای دکتر میرفرهاد قلعه بندی و جناب آقای دکتر مهدی نصر اصفهانی، همچنین از استادان گرامی گروه 1- Naeem 2- Rutherford3- Kenn 4- Hanson5- case specificity 6- Moss7- Martin 8- Jolly9- Humphris 10- Kaney11- Fliegel 12- Frohna13- Mangrulkar روانپزشکی دانشگاههای علوم پزشکی اصفهان، اهواز، کرمان و ایران و دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، از آقای حسین شاره و کلیه اعضای مرکز تحقیقات علوم رفتاری اصفهان قدردانی میگردد."