خلاصه ماشینی:
"گرچه OSCE در بسیاری از رشتههای پزشکی بهعنوان آزمونی استاندارد برای سنجش تواناییهای بالینی بهکار برده شده است (هاجز8، هانسون9، مکناتان10 و رگهر11، 2002)، اما در روانپزشکی این روند به آهستگی انجام شد (سایر12، هاجز، سانتوز13 و بلاکوود14، 2005).
زمان معمول یک مصاحبه روانپزشکی 45-30 دقیقهای امکان فشردهشدن در حوزه محدود آزمون OSCE را نداشت و در این میان نگرانی وجود داشت که مهارتهایی چون برقراری ارتباط بهخوبی سنجیده نشود.
پس از برگزاری آزمون یاد شده، استادان و دستیاران شرکتکننده طی یک نظرسنجی، هماهنگی مواد برگ آزمون19 با اهداف ایستگاه، توانایی ایستگاه در اندازهگیری مهارت عملی دستیار و نه صرفا دانش تئوریک او و نقشآفرینی بیماران استانداردشده20 (SP) را در بیش از 90 درصد موارد همچون بررسی انجام شده با دستیاران روانپزشکی انگلستان (سایر و همکاران، 2005) خوب گزارش کردند.
گرچه بیماران استاندارد شده در این آزمون از عملکرد خوبی برخوردار بودند اما بهدلیل شکایت دستیاران از عدم امکان برقراری ارتباط مناسب با استادی که وی را میشناختند باعث شد برای دورههای آینده، بهکارگیری استاد بهعنوان بیمار منتفی گردد."