غزل - مجله وحید ادب و هنر

"راست شد. این کودکان ترک با ایمانی عجیب آواز می‌خواندند. اما این سرود مهرانگیز و این آهنگ پرتمنا و این نغمه‌ی پرشور و هیجان که در هوا اوج میگرفت همانند ترانه‌ «درنا»سرود سرزمین ما و ملت ما. سرود بزرگترین رنجها و و دردهای ما و مظهر امید و آرزوهای ما بود. اما بر لبان معصوم کودکان. این کلمات چه سنگینی خاصی بخود میگرفت. بر زمین صلح و صفا نازل بفرما ای خدا بر گنهکاران طریق توبه بنما ای خدا درد بیماران دل خون. کن مداوا ای خدا یتیمان سر در جبین فروبرده با صدائی رسا تمنا میکردند: بر گنهکاران طریق توبه بنما ای خدا. پدرشان درحالیکه سرش راتوی دو دستش میفشرد اینطور تکرار میکرد: ترحم کن خداوندا. ترحم کن خداوندا. و میدانم که امشب نیز هنگامیکه. تاریکی کلبه وحشتبار را فرامیگیرد و هنگامیکه‌ سه یتیم بخواب نازشان فرومیروند در تابوت چهارم. بحکم ندای وجدان«همچنان بیدار پاسداری خواهد کرد،کسیکه جز پدر آنها نیست."