چکیده:
<P>نگاهی به گزارشهای تاریخ و سیره، نشان میدهد که زندگانی حضرت زهرا(س)، الگوی یک انسان کامل در مکتب اسلام است.مادر نمونهای که با رفتار و گفتارش فرزندانی تربیت کرد که به گواه دوست و دشمن، سرآمد مردم زمان خود بودند.فاطمه(س)خود الگویی برای فرزندانش و همه زنان و مردان مسلمان در دوران زندگی کوتاهش بود.لکن از آنجا که احادیث درباره مناقب و خصلتهای آن حضرت و خاندانش در طول تاریخ دستخوش حوادث شده است.این مقاله با داشتن نمونه گزارشات و کلمات از معصومین(ع)درباره فاطمه(س)کوشیده است تا نقش تربیتی دخت گرامی رسول ا..(ص)را در خانوادهاش بیشتر روشن کند.</P>
خلاصه ماشینی:
"تنها کلمات و عباراتی محدود از رسول الله(ص)و برخی معصومین علیهم السلام در دست است؛بدین ترتیب درباره خانهداری، نگهدار فرزندان فاطمه(س) شرح چندانی نیست، کتابها و نوشتهها بیشتر حاوی پیامها و سخنان رسول الله (ص)است و اصولا آنچه تاکنون درباره خاندان عصمت و طهارات گزارش شده قادر به شرح چگونگی وجود و صفات آن کواکب درخشان نیست خصوصا درباره بانوان از این خاندان و نقششان در زندگی خانوادگی و اجتماعی؛تنها از موجز نوشتارها در مناقب و فضایل زهرای اطهر و حرکتهای آن بزرگ بانوی اسلام میتوان برداشتهایی داشت و آنها را به خصایص و عملکرد فرزندانش پیوند داد.
زهرا(س)میدانست که مادر و پدر در برابر اسلام و تعلیمات نبی اکرم(ص)مسئولند فرزند یا فرزندانی مؤمن، از جان گذشته، مدافع اسلام و حق به جامعه تحویل دهند، چون اخبار آینده را از دهان مبارک رسول الله(ص)شنیده بود میدانست که باید فرزندانی تربیت کند، چون حسن(ع)که در موقع حساس برای حفظ منافع اسلام و پایمال نشدن زحمتهای رسول خدا(ص)و علی(ع)صبر و سکوت اختیار کند تا بوسیله آن عوام فریبی و ظاهرسازی معاویه را آشکار سازد.
اگر زهرای مرضیه(س)تنها قرص نان قوت خود را پس از سه روز روزه در راه خدا به فقیر نمیداد حسنین علیهما السلام و فضه هم چنان نمیکردند، عمل مادر بود که حسن و حسین را بخشنده، کریم و بزرگوار پرورش داد؟ اگر تحمل سختی و زحمت و مرارتها همچون حمل مشک آب و آرد کردن گندم و پختن نان و کلیه وظایف خانهداری و بچهداری را فاطمه(س)تحمل نمیکرد، زینب(س)چگونه بار طاقتفرسای جمع کردن یتیمان و زنان بیسرپرست کربلا و (1)-تذکر:فاطمه(س)هنگام رحلت وصیت فرمود که املاکش و فواید و درآمد آن برای امیر المؤمنین و پس از آن حضرت برای حسن و پس از وی برای حسین علیهم السلام باشد(بحار الانوار:43/235)."