چکیده:
مقاله حاضر به بررسی حلیت و حرمت ذبایح اهل کتاب و ارزیابی ادله آن</P><P>پرداخته است.در ابتداء اقوال فقهاء امامیه و اهل سنت مد نظر قرار گرفته و در</P><P>این راستا ادله حرمت ذبایح اهل کتاب استخراج شده و مورد نقد قرار گرفته است</P><P>سپس به بررسی آیات وارد در این موضوع پرداخته شده و در طول آن روایات وارده در خصوص ذبایح اهل کتاب با طبقهبندی چهارگانه مورد بررسی قرار گرفته است.نگارنده در این بررسی وجوهی در جمع بین انواع روایات بیان داشته و در نهایت نظریه برخورد متقابل با اهل کتاب در حلیت ذبایح آنان را برگزیده است.پایان بخش مقاله به آثار و پیامدهاهی حقوقی حلیت و حرمت ذبایح اهل کتاب اختصاص یافته در این مسیر ذبح به وسیله ایستگاههای جدید و حلیت ذبیحه توسط این دستگها مورد بررسی قرار گرفته است.
خلاصه ماشینی:
"دلیل ما اجماع و گفتار خداوند است که فرمود:لا تاکلوا مما لم یذکر اسم الله علیه و انه لفسق(الانعام 121)در حالی که کفار تسمیه بر ذبائح را نه واجب میدانند نه مستحب، پس آنها نام خدا را بر ذبایح نمیبرند و اگر هم شنیدی(که نام بردند)نام غیر خداست، زیرا آنها به دلیل کفرشان خداوند را نمیشناسند»(همانجا، 404) 3-1-1-مرحوم شیخ مفید ره متوفای 413 ه ق در المقنعه بعد از ذکر آیه شریفه و با توجه به مفهوم مخالف آیه ذبایح اهل کتاب را حرام دانسته است:«پس خداوند سبحان خوردن ذبائحی که نام خدا بر آن برده نشده را حرام نموده است.
(همانجا، 16/285) 3-4-4-در صحیحه حریز آمده که امام صادق علیه السلام از ذبایح یهود و نصاری و مجوس سوال شد حضرت فرمود:اگر شنیدی که نام خدا را میبرند و شهادت دادند برای تو کسانی که دیدهاند نام خدا را میبرند بخور و الا اگر نشنیدی یا شهادت ندادند کسانی که دیدهاند، ذبیحه آنها را نخور(همانجا، 16/291) لزوم سماع ذکر هنگام ذبح از اهل کتاب یا شهادت کسانی که شنیدهاند، حاکی از عدم اعتناء به گفتار کفار است، در حالیکه به قول مسلمانان اعتناء و اکتفا شده، اعمال آنها حمل بر صحت میشود در مورد کفار اعمال آنها حمل بر فساد خواهد شد که نشان از اهمیت رعایت شئون اسلامی در تحلیل ذبائح و لزوم رعایت آن شئون توسط کفار دارد."