صحنه: یادداشت: روز تئاتر دانشجوئی خبر و گزارش

"وامگیری چند شخصیت از نمایش کامو بدون پشتوانه‌های فکری که در نمایشنامه به چشم می‌خورد و معناباختگی شخصیتهائی چون پاتریسین پیر (زن معشوقه کالیگولا)، کراس، کرآس (جوان شاعر و کشنده او)، و ماه (که کامو آن را نماد غیرممکنها در نظر گرفته شده و از آن به‌عنوان تمثیلی از آرزوهای دست‌نایافتنی بشریت نام برده میشود) در این نمایش نقشی کمرنگ دارند؛ به شکلی که شاید تنها مخاطبانی که با اثر کامو از قبل آشنائی داشته باشند، به گونه‌ای مبهم از این شخصیتها برداشتی در حد دریافت بهتر اثر اجرا شده داشته باشند وگرنه مخاطبان عام سردرگم تصاویری نامربوط و بیمعنا میشوند. در پایان این‌که بازگوئی کالیگولا تحت عنوان شاعری خشونت‌طلب و ستیزه‌جو و ظلم‌پرست تنها به مثابه قطعه‌ای بیکلام، از سوی پسیانی و چرمشیر را میتوان برداشتی ضعیف و فاقد سبک و اندیشه زنده و پویای کامو دانست که در پایان متن اصلی با دیالوگ زیبائی به سوی تاریخ پرتاب میشود و در حالت زوال و نابودی باز فریاد میآورد که «من هنوز زنده‌ام!»منابع:1ـ هویت انسانی، نوشته ادگار مورن، ترجمه امیر نیک‌پی و فائزه محمدی."