خلاصه ماشینی:
"تریبون عظیم خلافت در اختیار امام قرار گرفت و امام در آن،سخنانی را که در طول یکصدوپنجاه سال جز در خفا و با تقیه و به خصیصین و یاران نزدیک گفته نشده بود،به صدای بلند فریاد کرد و با استفاده از امکانات معمولی آن زمان که جز در اختیار خلفاء و نزدیکان درجه یک آنها قرار نمیگرفت آن را بگوش هم رساند،مناظرات امام در مجمع علماء و در محضر مأمون که در آن قویترین استدلالهای امامت را بیان فرموده است،نامهء «جوامع الشریعة»که درآن همه رئوس مطالب عقیدتی و فقهی شیعی را برای فضل ابن سهل نوشته است،حدیث معروف امامت که در مرو برای عبدالعزیز ابن مسلم بیان کرده است،قصائد فراوانی که در مدح آن حضرت بمناسبت ولایتعهدی سروده شده و برخی از آن مانند قصیدهء دعبل و ابو نواس همیشه در شمار قصائد برجستهء عربی بشمار رفته است،نمایشگر این موفقیت عظیم امام (ع)است،در آن سال در مدینه و شاید در بسیاری از آفاق اسلامی هنگامیکه خبر ولایتعهدی علی ابن موسی الرضا(ع)رسید در خطبه،فضائل اهل بیت بر زبان رانده شد، اهل بیت پیغمبر(ص)که هفتاد سال علنا بر منبرها دشنام داده شدند و سالهای متمادی دیگر کسی جرأت بر زبان آوردن فضائل آنها را نداشت،اکنون همه جا به عظمت ونیکی یاد شدند،دوستان آنان از این حادثه روحیه و قوت قلب گرفتند،بیخبرها و بیتفاوتها با آن آشنا شدند و به آن گرایش یافتند و دشمنان سوگند خورده،احساس ضعف و شکست کردند،محدثین و متذکرین شیعه معارفی را که تا آنروز جز در خلوت نمیشد به زبان آورد،در جلسات درسی بزرگ و مجامع عمومی بر زبان راندند."