خلاصه ماشینی:
"2 با اینکه گناهی نکرده بودند وقتی پای امتحان پیش میآید و بلا شامل حالشان میشود و سعادت زندگی بهشتی برای یک عمر با آنان وداع میکند،مأیوس و غمگین نمیشوند و ناامیدی رابطهءشان را با پروردگار قطع نمیکند بلکه با التجاء به خداوند،که هر آرزویی که برای خود امید دارند به دست اوست،مبادرت مینمایند و به صفت ربوبیتی متوسل میشوند که دافع هر شری و جاذب هر خیری است.
ادب دیگر،این است که آنان در اثر مخالفت با امر پروردگار و احساس ذلت و مسکنت بخاطر آن سرکشی،در خود آبرو و کرامتی ندیدند که از خدای سبحان درخواست خاصی بنمایند،لذا در نتیجه این احساس در برابر هر حکم الهی تسلیم محض میشوند و با گفتن ربنا به این معنا اشاره کردند که در عین اعتراف به ظلم،توقع مغفرت و ترحم دارند."