خلاصه ماشینی:
"از این آیه شریفه با تدبر اندک چنین استفاده میشود که سلیقه خداوندی از آغاز آفرینش آدمیزاد بر این جاری گردیده که هر پیمبری را از میان توده با زبان آن توده برانگیزد،و بعبارت دیگر کتاب آسمانی هر رسولی بلغت قوم وی انجام گیرد تا توده پیغمبر مبعوث بمزایای دین حق بخوبی پیبرند،و وقوع حرف(من)در آیه فوق در سیاق نفی هم همین معنی را ثابت مینماید،پس از این بیانات هرچه روشنتر شد که کتاب اقدس بهائیان هرگز کتاب نبوده،یعنی خداوند حکیمی که قرآن آسمانی حق را بپیغمبر پاک اسلام فرستاده از این کتاب ناموزون بسی بیزار بوده،زیرا عربی بودن آن برای فارسی زبانان که بهاء(میرزا حسین علی نوری مازندرانی)از میان آنان بدعوی برخاسته هرگز با سلیقه ایزدی چنانچه نگارش یافت سازش نداشته و ندارد."