چکیده:
برعکس شعر کلاسیکه» شکل مصرعبندی شعر نو براساس هیچ قالب مشخص و از پیش
تعیینشدهای نیست و در واقع شاعر با سروردن شعرء ساختار نوشتاری آن را نیز طراحی
میکند . براین اساس شاید بتوان گفت به تعداد شعرهایی که سروده میشوند ساختار نوشتاری
وجود دارد.
در این نوشتار تلاش شده است تا ضمن.یاداوری این "بعد از هنجارگریزی شعر امروز به
تحلیل پارهای از کارکردهای زیبایی آفرین آن پرداخته شود.
نفش شیوه نوشتار در درست خواندن شعر انتقال احساسن "و اندیشه, برجستهسازی تصاویر و
نشان دادن فاصلههای زمانی و مکانی از:جمله محورهای مورد توجه نویسنده است.
خلاصه ماشینی:
"شاعر با انتخاب خطوط و مصرعهای شعر خود و با گزینش شکل چیدن واژگان خواننده خود را وادار میکند که گاه به توالی بخواند و گاه مکث کند؛به عنوان نمونه به این شعر توجه کنید و ببینید شاعر چگونه روش خواندن خاص خود را در نوع نگارش واژگان باز تابانده است: و در این گلخن مغموم پا در جای چنانم که مازوی پیر بندهی دره تنگ (شاملو،بنبستها و ببرهای عاشق،591) قرار گرفتن"پا در جای"در یک مصرع جدا،خواننده را وامیدارد که آن را به"مغموم" نپیوندد و بداند که قیدی است برای راوی شعر.
(صفارزاده،دیدار صبح،401) شاعر ابتدا تصویری از بانو ارائه داده میدهد و بعد در سطری جدا تصویری از تپه ارائه میدهد و در بازگشت به فراز تپه،امری سپیدخوانی این متن به ما تصور آن را میدهد،خورشید را به جای بانو مینشاند و چنان هنرمندانه عبارت"بر تپهای بلند"را در مصرعی جداگانه میان بانو و خورشید گنجانده است که مخاطب را به تأمل وامیدارد که بانو بر تپهای بلند نشسته یا خورشیدی که در درون دشت از پس تپهای بلند سر میکشد و این درنگ را شاعر یا عبارت بعد استمرار میبخشد: یکی شدن آفتاب و خاک رنگ غریبی داشت 4)نقش شیوه نوشتار در نشان دادن فاصلههای زمانی و مکانی فاصلههای زمانی و مکانی بیش از اینکه در شکل مصرعبندی شعر تأثیری داشته باشد در طرح بندهای آن منعکس میشود؛به این معنا که گاه با انتقال از یک بند به بند،بعد زمان یا مکان هردو تغییر میکند."