چکیده:
جهانی شدن، منشأ تحولات فراوانی در زندگی بشر، به ویژه در حوزه دین و دیانت
است. سازمان ادیان متحد که با نام اختصاری URI خوانده میشود، الگویی برای
رویارویی با مسئله دین و جهانی شدن است. این سازمان به همت ویلیام سوئینگ به
سال 1995 و برای کاستن منازعات بین ادیان تأسیس و در سال 1997 با حضور
دویست نماینده از ادیان مختلف، در استنفورد آغاز به کار کرد. سازمان ادیان متحد را
از دو حیث میتوان مورد نقد قرار داد. ارزیابی مبانی کلامی و فلسفی، و سنجش
کارآیی و اثربخشی. خلط گونههای مختلف کثرتگرایی دینی، تلقی نارسا از وحی،
تصویر تحویلینگر از دین، مهمترین نقدها بر مبانی کلامی URIاست و فقدان
تعریف دقیق از دین را میتوان عامل اصلی عدم کارایی URI دانست.
خلاصه ماشینی:
"گو اینکه تنها به دنبال آن هستند که بر عملکردهای سیاسی خود جامهای شرعی بپوشانند تا دیگر جای هیچگونه اعتراضی از سوی گروهها و احزاب دینی نباشد و همه آنها به حکم اتحاد با سازمان ادیان متحد ملزم به پیروی و تبعیت شوند بنابراین، افزون بر مشکلات کلامی این سازمان و اختلافات آن با متون مقدس ادیان حقیقی، بر فرض اینکه نقاط قوت و شعارهای مثبت آن لحاظ شود، باز هم جای پرسش از اینکه آیا اینگونه سازمانها در ایجاد صلح در جهان موفق بودهاند یا ادعاهای آنان تنها به منشورها و سخنرانیها محدود شده و فعالیتهایشان از اتاقهای همایش و سالنهای سمینار خارج نمیشود، باقی است.
بر فرض اینکه ادیان واقعی جهان برای دستیابی به وضعیتی بهتر برای زندگی مسالمتآمیز در سایه صلح جهانی با این سازمان متحد شوند و از قوانین اجتماعی خود به نفع اجرای قوانین اجتماعی این سازمان چشم بپوشند، چه کسی تضمین میکند که این اهداف محقق شود و چه بسا چنانچه مسیحیان پیشبینی میکنند، این سازمان به یک دین واحد جهانی تبدیل نشود و همگان را به پیروی فرا نخواند؟ در این میان، اگر قدمهای بعدی فراتر از این برود و همه ملزم به ایمان به دینی شوند که ساخته بشر است و تلفیقی از ادیان مختلف و در ظاهر برای صلح و در باطن برای خاموش کردن مخالفتهای مذهبی با فعالیتهای ابرقدرتهای جهانی است، مسئول کیست؟ جهانی شدن به سوی یکپارچه کردن بشر در همه زمینهها پیش میرود و حکومت واحد جهانی، حاکم واحد جهانی ایده آلی است که برای رسیدن به آن تلاش میشود."