گزل - مجله ادبیات داستانی ادب و هنر

"وقتی یاشول کلاه پوستی گرد ترکمنی‌اش را بر سر می‌کرد و شلاق چرمی را دور دستش‌ می‌پیچید و تن چاقش را پشت اسب می‌نشاند،گزل ترسش‌ بیشتر می‌شد. گزل فکر کرد اگر عمو توماج زنده بود،او این قدر تنها نمی‌شد. هنوز بعد از یک سال گزل فکر می‌کرد صدای آواز عمو توماج را می‌شنود و به حرکت منظم انگشت او بر سیمهای تار دارد نگاه می‌کند. ولی حالا دیگر برای یاشول و اهل آلاچیقش مثل اسباب‌ خانگی شده بود. یاشول جلو آمد،گیسوی بافتهء گزل را در چنگ گرفت،فشار داد و کشید. جوانی که از آق قوطی آمده بود بقچه‌ای به‌ دست یاشول داد. یاشول بقچه را که باز کرد،چشمش افتاد به‌ دیوان مختومقلی و کاغذی که روی آن نوشته شده بود: «زبان گزل را بسوزان،او با دوتارش فریاد خواهد زد. این نوع آواز معمولا به صورت نمایش است که‌ شش نفر دایره تشکیل می‌دهند و آواز خوان در وسط می‌ایستد و می‌خواند."