چکیده:
مجمع عمومی ایکائو در سال 1948 کنوانسیون «شناسایی بین المللی حقوق مربوط به هواپیما» را تصویب کرد. این کنوانسیون - که در نوع خود بی نظیر است - موفق شد حقوق مربوط به هواپیما را مورد شناسایی قرار دهد. این کنوانسیون همچنان به عنوان سندی که حاوی اصول و مقررات در یکی از زمینه های پیچیده حقوقی است مطرح می باشد.
این مقاله کنوانسیون مزبور را مورد مطالعه قرار می دهد و نتیجه می گیرد که کنوانسیون در یکسان کردن اصول و قواعد مربوط به حقوق عینی و حقوق طبیعی مربوط به هواپیما موفق نشد، بلکه تنها توانست حقوق مرجح و ممتاز را در خصوص هواپیما به رسمیت بشناساند و در میان مدعیان مختلف حقوق در هواپیما اولویتی برقرار نماید.
خلاصه ماشینی:
"ماده 33 کنوانسیون چهارم 1949، پروتکل اول 1977 در ماده 51 و پروتکل دوم 1977 در ماده 13 به طور خاص آن را ممنوع میکنند 2 این مواد مؤلفههای اساسی حقوق بینالملل بشر دوستانه است که به نحوه رفتار در مخاصمات مسلحانه مربوط میشود؛یعنی نحوه رفتار عملکرد طرفین درگیر در جنگ مانند اینکه اگر ما به یک هدف نظامی که در حقوق بشر دوستانه ممنوع نیست، حمله کنیم، لیکن هدف ما ایجاد رعب و ترس در میان مردم عادی باشد، عمل ممنوع است و این نکتهای است که خبرنگاران خصوصا باید به آن توجه کنند، مثل اعلام قبلی بمباران شهری توسط دولت؛که این عمل برخلاف حقوق بشر دوستانه است.
که همگی در اخلاق حرفهای روزنامهنگاری-که عدهای به آن حرفه مانند طبابت و روحانیت کلیسا در گذشته، نام«حرفه مقدس»رااطلاق میکنند-منع میشوند و در صورت ارتکاب این اعمال و تخطی از اصول حرفهای، مستحق سرزنش و قابل مجازات به لحاظ حرفهای هستند، لیکن در مورد روزنامهنگاری سایبر این امر چگونه صورت میگیرد؟در پاسخ باید ابعاد مختلف قضیه را در نظر گرفت:جلوگیری و فرار از سانسور و خشونت، امکان برقراری ارتباط با مردم در سراسر جهان و تقریبا بی قید و بند بودن، جزو صفات اولیه آنهاست؛چرا که میتوان از قید نظارتهای متمرکز گریخت؛به طوری که هزاران وبلاگ، هزران خبر واقعی را از گوشه و کنار جهان منتشر میکنند، آزادی بیان را وجود میآورند و تنوع اخبار و اطلاعات را میسازند."