چکیده:
در این مقاله امکان توسعه و بهبود زندگی عشایر در ایران در دو حالت کوچ و ساکن در قالب یک چارچوب مفهومی منسجم و با استفاده از یک مقیاس چند بعدی مورد ارزیابی قرار گرفته است.نتایج به دست آمده بیانگر این واقعیت است که الگوی برخورد دولتهای مدرن با جامعه سنتی عشایری مبتنی بر امکانشناسی صحیح اسکان و توسعه نبوده،بلکه بیشتر جنبه سیاسی داشته است.در زمانی که عشایر مایل به ادامه کوچ بودهاند حکومت پهلوی اول و دوم آنان را با اسکان اجباری و ناخواسته وادار کرده است.برای بهرهمندی از امکانات جامعه مدرن بودهاند،دولت اسکان عشایر را بهطور جدی برنامهریزی و اجرا نکرده است.واقعیت این است که امروز باتوجه به از شکلافتادگی نظام ایلی،عشایر ایران با مساله آنومی و پیامدهای منفی آن روبهرو شدهاند.در چنین شرایطی توسعه و بهبود زندگی عشایر در قالب نظام ایلی مقدور نیست.بنابراین دولت باید با درک این ضرورت نسبت به شناخت موجود، ترسیم وضعیت مطلوب و امکانشناسی اسکان و توسعه عشایر اقدام و با اتخاذ سیاست اسکان داوطلبانه و برنامهریزی شده ساماندهی زندگی آنان را باتوجه به شرایط امروزی ایران و جهان و با مشارکت خود آنان در جهت کاهش تضادها و ارتقاء انسجام ملی به فرجام رساند.
خلاصه ماشینی:
"1. دورنمای آینده طایفه وری علی نظر با فرض تداوم وضع موجود و ادامه کوچ تداوم معیشت مبنی بر دامداری سنتی توأم با کوچندگی و چادر نشینی که در آن بقسیم کار ساده و ابتدایی مبتنی بر جنس و سن رواج دارد،ابزار تولید ساده و ابتدایی و هدف تولید مصرف و فروش و واحد تولید خانواده است که همه اعضای آن اعماز زن و مرد کوچک و بزرگ در فعالیتهای روزمره مشارکت دارند تا بتوانند از طریق نوعی مصالحه با طبیعت و با قناعت به حداقل امکانات و محرومیت از دستاوردهای نوین امروزی به زندگی سخت و مشقت بار خود ادامه دهند،نه فقط قادر نخواهد بود به اهداف توسعه اقتصادی مورد توجه در ایران و جهان یعنی رشد عقلانیت ابزاری برای بهرهبرداری از انرژی مهار شده در جهت پاسخ به نیازها،تهسیل بقاء تطابق با محیط و زندگی راحتتر دست یابد،بلکه با تشدید تضادها و مسائل موجود و عدم توانایی در گسترش فعالیتهای جدید و ایجاد تعادل و منابع کسب درآمد برای جوانان و تداوم استفاده بیرویه از منابع و جنگلها، تخریب و محدودیت روزافزون آنها،افزایش تعلیف دستی دام به صرفه نبودن دامداری سنتی با توجه به بالا رفتن هزینه تأمین علوفه و پرداخت حق الزحمه چوپان و غیره بر میزان بیکاری،فقر و تنگدستی و آسیبهای روانی و اجتماعی ناشی از آن افزوده خواهد شد و تضادها و شکاف اقتصادی بین مردم عشایر با سایر شهروندان کشور یعنی روستانیان و بهویژه شهر نشینان بیشتر خواهد شد."