خلاصه ماشینی:
"کاستی بعدی که مسلمانان به برطرف نمودن آن اقدام نمودند به نشانهگذاری و ایجاد تفاوت بین اشارات متشابه مانند«تاء»و«ثاء»باز میگشت،این حرکت نیز در منابعی تاریخی به یکی از شاگردان ابی الأسود به نام نصر بن عاصم و در گذشتهء حوالی 985-ق نسبت داده میشود و علیت آن باز هم مشکل تلاوت قرآن کریم در سرزمین عراق ذکر میگردد،البته در اینباره میبایست به دو نکته توجه داشت، اول آنکه نبطیها نیز با متصل نمودن برخی اشارات به یکدیگر قبل از خط عربی دچار مشکل تشابه اشارات مختلف گردیده بودند و در برخی سنگنوشتههای آنها استفاده نقطه برای فرق نهادن بین اینگونه اشارات دیده میشود،همچنین در برخی سنگنوشتههای دارای تاریخ و مربوط به صدر اسلام که تاریخ آنها قبل از ماجرای نصر بن عاصم میباشد نیز نقطهگذاری برخی اشارات متشابه وجود دارد، و بدین ترتیب نمیتوان بهطور قطع پذیرفت که نصر بن عاصم آنگونه که برخی منابع تاریخی اشاره میکنند مبتکر نقطهگذاری اشارات متشابه باشد و شاید وی اولین کسی بوده که این روش را در نگارش قرآن کریم وارد نموده،نکتهء دیگر آن که نسخههای کهن از قرآن کریم نشان میدهند که نشانهگذاری تمامی اشارات متشابه در آغاز واجب نبوده و کاتب تنها در مواردی که گمان تلاوت خطا را از سوی خواننده میبرده چنین میکرده است،و همچنین با مراجعه به این نسخههای کهن میتوان فهمید که برای نشانهگذاری اشارات متشابه در مصاحف اولیه از نقطه بهره برده نمیشده،به عبارتی دیگر شکل خارجی اشارات در خط کوفی به گونهای است که در آغاز برای ایجاد تفاوت بین اشارات متشابه مانند تاء و نون هنگام قرار گرفتن در اول و یا میان یک واژه از کشیدن خطی کوتاه بر روی دندانهء اشارهء متعلق به صامت«نون»و کشیدن دو خط دربارهء اشارهء متعلق به«تاء»استفاده میشده است، و بدین ترتیب شکل خارجی نشانهها برای ایجاد تفاوت بین اشارات متشابه با شکل خارجی اشارات متعلق به مصوتهای کوتاه و نقطهء زرد رنگ متعلق به صامت همزه فرق میکرده است."