خلاصه ماشینی:
"اما امام نه تنها خود مطلقا از سیاست دوری جست بلکه پیروان خود را نیز به شدت از هر عمل سیاسی منع کرد،و دستور داد که شیعیان حق ندارند به هیچیک از گروههای مسلح فعال پیوسته یا تبلیغات شیعی کنند یا با استفاده از شرایط وجود موجود اجتماع که شعار آن طلب رضایت از اهل بیت پیامبر بود درصدد جذب افراد جدید به حلقهء پیروان مکتب تشیع جعفری باشند.
حتی برای آن گروهها که بر نقش سیاسی امام در جامعهء اسلامی تکیه میکردند خودداری امام صادق(ع)از درگیر شدن در سیاست روزگار خود،در شرایط پیش از استقرار نظام عباسی که همگان آن را زمینهء مساعد و مناسب برای احقاق حق خاندان پیامبر میدانستند موجب تحولی بزرگ در طرز فکر آنان نسبت به منصب امامت گردید.
البته امام باقر و امام صادق(ع)هر دو در زمان خود به عنوان دانشمندان برجستهء شریعت وسیلهء تمام جامعهء اسلامی پذیرفته و مورد احترام بودند،ولی برای شیعیان دانش آنان ازنظر کیفیت با دانش دیگر علمای مذهبی آن روز یک تفاوت آشکار داشت چه آن دانش خاندان پیامبر بود که مالا از شخص خود او اخذ شده بود،بنابراین آنچه آنان میگفتند حقیقت غیرقابل تردید و غیرقابل بحث،و عملا جزیی از همان وحی بود که پیامبر از جانب خداوند دریافت کرده بود.
در آن دوره حدیثی در میان شیعیان دهان به دهان نقل میشد که برابر آن،هفتمین امام قائم آل محمد(ص)بود این موجب شد در سراسر جامعهء شیعه این شایعه و نظر به وجود آید که آن حضرت همان امامی است که حکومت قسط و عدل اسلامی را برپا خواهد نمود."