خلاصه ماشینی:
"با اینمقدمه نویسنده میگوید که در فرهنگ اسلامی برای این مقوله عنوانخاصی در نظر گرفته شده است:امر به معروف و نهی از منکر،بر اساساین نگرش و با چنین تمهیداتی است که کتاب از سطح مطالعه و تحقیقشرق شناسانه دربارۀ آداب و رسوم ملل و فرهنگهای دیگر فراتر میرودو در حوزۀ مطالعات تطبیقی یا مقایسهای علم اخلاق1قرار میگیرد.
امر به معروف و نهی از منکر ریشه در قرآن دارد(آل عمران:104،110،114؛الاعراف:175؛التوبه:71،112؛الحج:41؛لقمان:17؛)ومؤلف نیز کتاب را با توجه به همین ریشه قرآنی،از قرآن و آیات ناظر بهاین معنی و آرای مفسران دربارۀ آنها مینگارد و به تبیین اصطلاحاتمعروف و منکر میپردازد و نظر اهل تفسیر را در این زمینه بررسیمیکند.
نویسنده پس از طرح مباحث فوق،آرای شیعیان را دربارۀ شرایطتکلیف بررسی میکند که از آن جمله است:علم به منکر بودن عمل،علم به تداوم آن،علم به اثر داشتن امر به معروف و نهی از منکر و علمبه اینکه خطری برای آمر به معروف و ناهی به منکر وجود ندارد وهمچنین اینکه مفسدهای در پی ندارد.
در این فصل نویسنده قصد ندارد از آرایمختلف دربارۀ امر به معروف و نهی از منکر نمونهای واحد بیرون بکشد،بلکه مضامین اصلی را که به نظر میرسد اهمیت خاص تاریخی دارند،جمع آوری میکند.
این بهقول نویسنده رشد یا بسط (stnemPoleved) اسلام در ایام متأخر،در دو بخش جداگانۀ مربوط به اهل سنت و شیعیان امامی،طرح وبررسی میشود و سیر مباحث ناظر به امر به معروف و نهی از منکر تاآرای کسانی از قبیل امام خمینی(ره)،مرتضی مطهری،محمد باقرحکیم،حسینعلی منتظری،علی شریعتی و مهدی بازرگان پی گرفتهمیشود و سپس آرای علمای اهل سنت و شیعه در دوره متأخر دربارۀموضوع بحث با یکدیگر مقایسه میگردد."