خلاصه ماشینی:
"ثانیا: معیار دائمی یا موقت هرچند معیاری برای نویسندگی یافت نشده اما اگر احتمال فضیلتی را در مورد آنان بدهیم آیا میتوان آن فضیلت ـ از جمله ایمان وتقوی ـ را دائمی دانست و معتقد شد که همه آنان افراد پاک و لایقی بودهاند که پیامبر اجازه نوشتن به آنان داده و این لیاقت و تقوی را تا آخر عمر حفظ کردهاند؟ یا آنکه در آن برهه که در محضر رسول اکرم مشغول نوشتن بودهاند و نه قبل و بعد آن، افرادی مسلمان بودهاند؟ امر نویسندگی و سایر امور از قبیل جمعآوری صدقات، فرماندهی جنگ و حکومت استانی که از سوی پیامبر به افراد واگذار میشد حتی اگر مبتنی بر فضایل باطنی افراد در زمان نصب بوده باشد، امری ابدی نیست کما اینکه ازلی هم نبوده، زیرا همانطور که میدانیم برخی از صحابه پیامبر که عهدهدار مسئولیتهایی از سوی ایشان شدند بخشی از عمر خود را به علت عدم حضور در مکه (انصار) و یا دشمنی و محاربه با آن حضرت (طلقاء و مسلمان شدگان پس از فتح مکه) اجبارا و یا اختیارا مسلمان نبوده وآلوده به کفر و گناه بودند و گروهی برای مدت کوتاهی آنگاه که چارهای جز اسلام آوردن نبود به او گرویدند و بلافاصله پس از رحلت پیامبر راه خود را از وصیت و سفارشهای او و قرآن نازل شده بر او جدا کردند و با هزاران دسیسه و برنامه که مهمترین آن جلوگیری از مکتوب شدن سنت آن حضرت بود به تحریف سخنان ایشان از طرق مختلف، اعم از افزودن و کاستن و تعبیر و تفسیر نادرست آن پرداختند و مصاحبت با پیامبر را فضیلت اصلی و بزرگ، آن هم فقط برای خود و همفکرانشان معرفی کردند و مصاحبان اصلی پیامبر که سالها در مکه و مدینه همراه ایشان بودند چون علی (ع)، عمار، مقداد، ابوذر و سلمان را طرد کردند."