خلاصه ماشینی:
"اگر بدنه یک اجتماع دچار بحرانهایی در حوزه جهانبینی و ایدئولوژی باشد حتما و حتما باید علتهای این بیماری را در حوزه ادبیات و در حافظه این جامعه جست، اغلب بحرانهای اجتماعی چیزی شبیه بیماریهای روانی انسان هستند و طبعا برای درمان آنها باید وارد حافظه و ذهن جامعه شد و عاملهای اساسی سازنده فرهنگ اجتماع را مورد بررسی و بازبینی قرار داد و قسمت عمدهای از این حافظه و ذهن، ادبیات مکتوب است.
شاعران و نویسندگان بزرگ به سبب عمق تأثیر اجتماعیشان، تبدیل به آدمهای تاریخی شدهاند؛ یعنی مدام در ذهن و زندگی نسلهای متوالی اجتماع حضور دارند و زندهاند؛ بههمین دلیل باید مورد نقد و مداقه بیشتر قرار گیرند.
پس خود شاعر جدای تکتک آثارش یک متن مهم جداگانه در کتابخانه فرهنگ اجتماع است و باید مورد نقد جدی قرار گیرد، اگر ما در زندگی دینی و شیوه قرآنی حیات نمونههای کامل و شیرینی همچون رابطه عاشقانه و معلمانه حضرت محمد(ص) و حضرت علی(ع) را داریم، نباید وقتی به شوریدگی مجنونانه!"