خلاصه ماشینی:
"واذکر فیالکتاب، یادکن، اما در کتاب یادکن، اگر میخواهی به خوبی و درستی و در کمال صحت و یقین از مریم(س) و زکریا(ع) سخن بگویی و سرگذشت آنان را بازیابی و بازشناسی، دستبهدامن قرآن شو؛ تنها در پرتو این کتاب است که میتوانی از مریم(س) و عیسی(ع)، زکریا(ع) و یحیی(ع) - آنگونه که شایسته آنان است - یاد کنی.
زکریا(ع) بیآنکه به پاسخ نه چندان ملاطفتآمیز خداوند توجهی کند، دوباره سیر تفکر پیشین خود را پیمیگیرد و از خداوند، مدرک و نشانهای میطلبد، اما مریم(س) بدون اندک تأمل و تردیدی - بیآنکه نشانهای درخواست کند - در کمال تسلیم و خضوع در برابر اراده الهی، به منظور وضع حمل و برای آنکه از سرزنش قوم در امان ماند، مکانی دور میگزیند.
سکوت زکریا(ع) نشانهای است که خداوند آن را در پاسخ به درخواست او و برای رفع تردید او قرار میدهد، اما سکوت مریم(س) راهحلی است که او را - بیآنکه درخواستی نماید - در برابر سیل تهمتها و نارواهای مردم، آرام و مطمئن، مقاوم و پایدار میگرداند آنسان که با گامهایی استوار، کودک خویش را نزد قوم خود میبرد و بیهیچ ترس و لرزی با آنان روبهرو میشود: فأتت به قومها تحمله...
این دو واحد موضوعی (داستان زکریا(ع) و مریم(س)) حاکی از دیدگاه قرآن نسبت به مقام و جایگاه رفیع زن و بیانگر مراحل و چگونگی سیر در طریق کمال برای زنان عالم است و اینکه چگونه تواناییهای بالقوه مادری، سلوک را برای زن آسانتر و طبیعیتر میگرداند و چگونه ربوبیت الهی در پرتو رحمانیت الهی با نقش تربیتی زن منطبق میگردد و دست رد بر سینه کسانی میزند که احساسات لطیف زنانه را مانع زندگی عاقلانه او میدانند و به این وسیله زن را به انزوا میکشانند."