خلاصه ماشینی:
"اگرچه اکثر مردم به زبان انگلیسی به لهجه هندی مسلط هستند ولی به افرادی هم برخوردیم که فارسی را خوب صحبت می کردند سوگمندانه گویم که زبان فارسی در هند رو به زوال است و کرسی های زبان فارسی بسیار کم و در حال تعطیلی است ; با تعامل بیشتر و خوب ایران و هند از این مسئله می توان جلوگیری کرد.
در قانون اساسی هند علاوه بر زبان هندی ( از شاخه زبان های هند و ایرانی) که زبان رسمی سراسر کشور اعلام شده است, 22 زبان دیگر: اردو, آسامی, انگلیسی, اروپا, بنگالی, بودو, پنجابی, تالوگو, تامیل, دوگری, سانتالی, سانسکریت, سندی, گجراتی, کنرائی, کنکانی, کشمیری, کوکائی, مالابالم, مانی, یوری, مراتی و نپالی نیز به رسمیت شناخته شده اند, این زبان ها به دو شاخه دراویدی (24%) که بیشتر در جنوب تکلم می شوند و هندو اروپایی (74%) تقسیم می شوند, همچنین سالیان دراز حکومت استعماری بریتانیا بر شبه قاره موجب شده انگلیسی زبان دوم بسیاری از مردم هند باشد.
مردم شبه قاره تحت تأثیر صحبت های هنرمندان ایرانی قرار گرفته, نه فقط از زبان و ادبیات فارسی آگاه شدند, بلکه در نثرنویسی و سخن سرایی کمالاتی در سبک و معنی, به دست آوردند و آثاری در نثر و شعر به وجود آورند که از لحاظ معیار و ملاک ادبی پایه آنها کمتر از نوشته ها و سروده های اهل زبان نبوده است, و از دید شمار و حجم, سهمی کمتر از ایران نداشته, تا بالاخره در زمان تیموریان هند, شبه قاره به جای ایران, مرکز و سرپرست فرهنگ و شعر و ادب فارسی گردید, و این مقام مربیانه خود را عمده تا اواخر دوره سلطنت (اورنگ زیب عالم گیر) به تمام و کمال حفظ نمود."