چکیده:
در چند سال اخیر موضوع حضانت فرزندان پس از جدایی والدین از یکدیگر، بحثهای
فراوانی را در پی داشته است و دیدگاههای مختلفی در این زمینه طرح شده است.
گفتگوی حاضر به طرح دیدگاههای خانم صفاتی پرداخته است. وی معتقد است که پس از
جدایی والدین، حضانت فرزندان به طور کلی، چه پسر و چه دختر، چه تا سن 7 سالگی و
چه پس از آن در اختیار مادر است مشروط بر آنکه ازدواج نکرده باشد و نیز شایستگی
و توانایی سرپرستی کودک را از دست نداده باشد.
خلاصه ماشینی:
"نویسنده با تمسک به آیه شریفه «لاتضار والدة بولدها و لا مولود له بولده»(بقره،233) چنین استدلال کرده است که چون جداسازی فرزند از مادر سبب میشود که مادر در تنگنا و سختی قرار گیرد و ضرر روحی و روانی متوجه او شود و آیه شریفه نیز میفرماید مادر نباید به واسطه فرزند ضرر روحی و روانی متحمل شود، لذا باید حضانت فرزند را - چه پسر و چه دختر - به مادر سپرد.
2. گوینده معتقد استبا توجه به نیازهای روحی و وضعیت فرهنگی و اجتماعی جامعه امروز، فرزند باید پس از هفتسالگی نیز در دامن تربیت مادر باشد و اینکه در برخی روایات هفتسال ذکر شده است، به این دلیل است که در جوامع گذشته فرزندان پس از سن هفتسالگی در مسائل روحی و اجتماعی نیازمند مادر نبودهاند; بنابراین روایاتی که میگوید مادر تا پیش از ازدواج دارای حق حضانت است در مجموع مقدم بر سایر روایات است; چون شرایط امروز چنین اقتضایی دارد.
حال اگر در گذشته این نیاز بیش از امروز بوده است، آیا میتوان گفت معصومینعلیهم السلام بیتوجه به شرایط زمان و مکان و نیاز فرزندان، دوران حضانت مادر را صرفا تا 7 سالگی دانستهاند؟ دوم آنکه اگر قرار باشد با استحسانات بشری به توجیه و تاویل روایات معصومینعلیهم السلام بپردازیم، از طرف مقابل هم ممکن است گفته شود کودک از سن هفتسالگی به بعد وارد عرصه تحصیل و اجتماع میشود - چنانکه نویسنده نیز به این نکته اشاره کرده است - و در این دوران نیاز شدید به هدایتها و راهنماییهای فرهنگی و اجتماعی پدر دارد تا بتواند به رشد کافی دستیابد و نقش پدر در این زمینه اگر بیشتر از مادر نباشد، کمتر نیست."