خلاصه ماشینی:
"از نظر عبدالکریم سروش، گفتمان روشنفکری در ایران را در سه بخش میتوان مطالعه کرد: 1.
گفتمان دینی کلاسیک سنتی که علامه طباطبایی و شهید مطهری نمایندگان آن هستند و رهآورد آن «دینداری سنتی» است؛ چرا که روح و باطن آن به جهان گذشته تعلق دارد.
از دل این گفتمان، نوعی «دینداری معیشتی» بیرون میآید که روحانیت را در سکون نگه میدارد، عوام را تابع روحانیت میخواهد و اساسا اهل تفسیر است نه تغییر.
البته ایشان معتقدند این گفتمان در اصطکاک با جریان روشنفکری نبوده؛ بلکه آن را غنیتر نموده است.
در ادامه، دکتر سروش، با رد این دو گفتمان، اعتراض خود را به نظام سیاسی موجود بیان میدارد.
در این گفتمان، هیچ حقیقت مطلق و یقینی وجود ندارد.
در واقع، این گفتمان، با پذیرش قرائتهای مختلف از دین، خواهان مشارکت عامهی مردم است و میکوشد تا به اثبات این حقیقت بپردازد که هیچ حکومتی، به صرف دینی بودن، نمیتواند خود را بری از انتقاد بداند ."