خلاصه ماشینی:
"صدای عدالت، 17/7/81 ابن‌خلدون دین را یکی از راه‌های ایجاد حکومت و دوام آن می‌داند.
به عقیده او، تنها راه استقرار دولت، قهر و غلبه است و این امر از طریق عصبیت و یکپارچگی مردم ممکن می‌گردد، و دین می‌تواند با ایجاد وحدت کلمه و عصبیت، حکومت ایجاد کند.
ابن‌خلدون برای اثبات مدعاهای خویش، دولت‌های لمتونه و موحدون را مثال می‌زند که با تکیه بر وحدت دینی توانستند بر قبیله‌های مختلف فایق آیند.
نقش دین در دوام دولت، به‌واسطه دستورهای دین است.
دین مانع فساد اخلاقی، فساد اقتصادی و بی‌عدالتی می‌شود و برعکس، اگر تجمل‌گرایی رایج گردد، به دلیل این‌که تأمین آن تنها از راه‌های غیرمشروع ممکن است، دین به کناری نهاده می‌شود.
ابن‌خلدون که فردی واقع‌گراست، دوری از شریعت آغازین را عامل انحطاط امت اسلامی می‌داند و معتقد است در چنین زمانی که حکومت شرعی پایان یافته است، باید سیاست عقلی را برگزید که در آن، نقش سیاسی مذهب مورد توجه است."
(
, 
, 
)
