خلاصه ماشینی:
"گفتوگو:یوسف و زلیخا در نقالی، تعزیه و تخت حوضی تجربه شده بود اشاره:بهرهگیری از سهگونهی مختلف نمایش ایرانی(نقالی، تعزیه و تختحوضی)در نمایش«یوسف و زلیخا»،به نویسندگی و کارگردانی«داود فتحلیبیگی»ما را برآن داشت تا در یک گفتوگوی تفصیلی به کنکاش و جستوجو در خصوص این تجربه بپردازیم.
اینجا من میدیدم که وقتی یک پردهخوان یا نقال میآید برای روایت قصه از ضمیر و باطن این آدمها و از ارتباطشان خبر میدهد، یک جاهایی وارد زندگی تکتک اینها میشود و حضور پیدا میکند.
گفتوگوی زلیخا با دایه هم تعزیه بود، ولی بهدلیل این که بازیگران ما از صدای مناسب برای خواندن برخوردار نبودند و امکان تکخوانی هم وجود نداشت،نتوانستیم آن را به آواز اجرا گونههای نمایش ایرانی در یک نگاه نقالی:هنر نقالی معمولا توسط یک فرد(نقال)انجام میشود.
به هر حال وقتی ما لحظات تعزیه را به شکل اصیل اجرا میکنیم،آن لحظات با خود میزانسن خاص خود را میآورد که خیلی هم شبیه به لحظات دیگر نیست،ولی اگر جنس میزانسنها یکی میشد و در آن یکدستی اشکال مختلف مورد استفاده قرار میگرفت،بهتر بود.
در نمایش شما یک لحظهی اینگونه وجود دارد و آن لحظهای است که عزیز مصر وارد نگارستان میشود و بعد متوجه میگردد که زلیخا گناهکار است؛در این لحظه بشیر(سیاه)میخواهد با شوخی ماجرا را ادامه دهد،اما عزیز مصر عصبی است و اصلا نمیتوان به شوخیهای بشیر خندید،در عین حال شوخیهایبشیر جدیت فضا را میگیرد."