چکیده:
در این نوشتار، پس از بیان ضرورت بحث، رویکرد منطقی و معتدل از دیدگاه آیات
و روایات، در برابر دو دیدگاه سختگیرانه و سهلگیرانه بیان میشود و حدود و مبانی آن
مطرح میگردد. بر طبق این رویکرد، معیار در روابط زن و مرد روشی است که جامعه با در نظر
گرفتن راهنمایی عقل، شرع و فطرت میپسندد و در پایان نوشتار موضوعات اساسی در
روابط از قبیل مکالمه و گفتوگو، نگاه، پوشش و تماس بدنی، با نگاهی فقهی مورد بررسی
قرار میگیرد.
خلاصه ماشینی:
"آیا برنامهریزیهای اجتماعی میبایست در راستای کاهش روابط زن و مرد قرار گیرند تا زمینه عادیسازی این روابط پدید نیاید؛ یا آنکه اصولا روابط زن و مرد در تمام سطوح جامعه باید کاملا عادی، طبیعی و معمولی باشد و باید به همه زنان و مردان توصیه شود که در عین ایجاد رابطه عادی و معمولی با یکدیگر از نگاه شهوتآلود و جنسی بپرهیزند آیا میتوان گفت در محیطهای دانشجویی، اداری و سازمانی و به ویژه میان دختران و پسران جوان و مجرد، که در اوج نیاز جنسی و تمایل به جنس مخالف به سر میبرند، ارتباط کلامی و نگاه به صورت عادی و طبیعی صورت گیرد و روابط آنان سالم و مشروع باشد، اما در عین حال هیچگونه تمایل به جنس مخالف نداشته باشند.
بنابراین، به نظر میرسد هرچند اصل گفتوگو و نگاه دو جنس مخالف به یکدیگر، در چارچوب ضوابط شرعی مجاز میباشد و در مواردی که نیاز جامعه و اضطرار اجتماعی ایجاب میکند، میبایست به این ارتباط تن داد؛ اما نظام اسلامی میبایست در دراز مدت به گونهای رفتار کند که ارتباط زن و مرد به ویژه نسل جوان کاهش یابد.
3. نویسنده، معیار در روابط زن و مرد را معروف قرار داده است و میگوید: «اسلام در این مورد، مانند بسیاری از موارد دیگر، اصول و ضوابطی را تعیین کرده است؛ اما تشخیص موارد و مصادیق آنرا به عرف متشرعه واگذار نموده است؛ همانگونه که به نظر فقها موسیقی مطرب یا موسیقی متناسب با مجلس لهو و لعب و یا پوشیدن لباس شهوت حرام است؛ اما تشخیص مصادیق آن به عرف واگذار شده است»."