چکیده:
نویسنده پدیده فوتبال را بعنوان جریان فرهنگی مورد مطالعه قرار میدهد.در همین
چارچوب به کارکردهای اجتماعی-فرهنگی ورزش فوتبال در ایران میپردازد.مقاله حاضر با
طرح مفهوم بین رشتهای بودن پدیده فوتبال(پیامدها و آثار جنبی آنها)و ارتباط آن با
سطوح زبانشناختی، انسانشناختی و...در ایران معاصر سعی میکند تبیینی از چگونگی
تعامل رفتاری(فردی و اجتماعی)در میان طرفداران فوتبال ارائه کند.
خلاصه ماشینی:
"موضوع مورد بحث از اینجا شروع شد که در سال 1379 برخوردهایی در بازیهای داخلی باشگاهها در تهران رخ داده بود ولی اندکی قبل از همان زمان مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران این نیاز را احساس کرده بود که فوتبال فقط به عنوان یک ورزش مطرح نیست و باید به عنوان یک پدیده اجتماعی -فرهنگی مورد مطالعه قرار گیرد.
این بحث بخصوص از این نظر مهم است که متنی بودن 1 پدیده فوتبال و حوادث حاشیهای آن را برای ساخت، تقویت و یا بازسازی هویت (*)ادواردز(1975، Edwards )در بخش از کتابجامعهشناسی ورزشخود به ورزش و تاثیر آن بر تغییرات اجتماعی-فرهنگی در جامعه آمریکا در سالهای دهه 1970 میلادی پرداخته است.
جنبههای جامعهشناختی و اجتماعی ورزش به معنای عام آن قبلا توسط افرادی نظیر: Giulianotti )1994(; Edwards )1975( ; Snyder and Spreitzer )1978( (به عنوان سه مثال)در اروپا و آمریکا مورد توجه قرار گرفته ولی اینکه در ایران به ورزش و فوتبال چگونه بنگریم؟سؤالی است که نیاز به بحث بومشناسی نظری در حوزه جامعهشناسی معاصر دارد.
جالب آنکه تیم ملی فوتبال به شکل نماد 1 هویت ملی، عمدتا متأثر از عملکرد دو باشگاه پیروزی و استقلال بوده است و در نتیجه موفقیت یا عدم موفقیت تیم ملی همیشه برخوردهایی را در پایان بازی بین طرفداران دو تیم باشگاهی با توسل به جریانهای ایدئولوژیک فوق ایجاد کرده است.
ویژگیهای سنی تماشاگران فوتبال در استادیومها نیز مؤید این امر است که جریانهای طرفداری از فوتبال به گونهای شکل گرفته که تنها گروههایی را به ورزشگاهها میکشاند که نه تنها فرایند اجتماعی شدن را به پایان نبردهاند-لذا هنجارها را به درستی نمیشناسند -بلکه فاقد قابلیتهای اجتماعی برای درک ویژگیهای فرهنگی جامعه عام میباشند."