خلاصه ماشینی:
"مطلب اول: جناب دکتر حسابی مشتقات یک کلمه را در زبان عربی حداکثر به هفتاد مشتق منحصر کردهاند: عین عبارت ایشان این است: «با درنظر گرفتن همه انواع اشتقاق کلمات، نتیجه گرفته میشود که از هر ریشهای، حداکثر هفتاد مشتق میتوان به دست آورد».
اگر ما برحسب همین قاعده اشتقاق در زبان عربی، بخواهیم فعلی از افعال انگلیسی را تغییر شکل دهیم تا مشتقی از آن به وجود آوریم، به عنوان مثال:« tosit» را « csat» تبدیل کنیم و در صیغههای مربوطه صرف کنیم بگوییم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟تناسب معنی محفوظ است اما در شکل فعل تغییری حاصل نشده، فقط میتوانیم یک صیغه از این صیغهها را به حساب مشتق منظور کنیم، آنهم در جمله.
در زبان عربی برای یک کلمه مشتق، یک شرط دیگری نیز که از همان تعریف استفاده میشود وجود دارد و آن این است، مشتق در خارج ازجمله مستقلا دارای مفهوم باشد.
مطلب چهارم: جناب دکتر در مجله، بحثی را درپی دو لغت پسوند « Suffix» و پیشوند « preffix» آغاز کرده، مدعی شدهاند زبان فارسی از طریق پسوندها و پیشوندها، به سهولت قابل فراگیری است، درصورتیکه زبان عربی این چنین نیست.
در این مورد چنین عنوان کردهاند: «در صورتیکه دیدیم که در یک زبان سامی برای فهمیدن دو میلیون واژه باید دستکم 25000 (بیستوپنج هزار) ریشه از برداشت و قواعد پیچیده صرف افعال و اشتقاق را نیز فراگرفت و در ذهن نگاه داشت.
اما بحث دوم پسوندها و پیشوندها؛ پسوند، پیشوندهایی که در زبان فارسی معمول و متداول است آنچنان که جناب دکتر اشاره کردهاند ما نمیتوانیم به دلخواه با آنها کلمه بسازیم، به علت این که به کار بردن آنها سماعی است، نه قیاسی."