چکیده:
در سرزمین ایران علاوه بر زبان فارسی که زبان رسمی این کشور است و لهجههای 1 آن
مانند فارسی اصفهانی، شیرازی، کرمانی، مشهدی و جز آن، گویشهای 2 فراوانی مانند
گیلکی، مازندرانی، کردی، بلوچی و جز آن وجود دارد.هر یک از این گویشها نه تنها با
زبان فارسی و نیز با گویشهای دیگر تفاوتهای قابل ملاحظهیی دارند، بلکه خود دارای
گونهها و یا لهجههایی هستند که میان آنها تفاوتهای چشمگیری را میتوان مشاهده
کرد.
خلاصه ماشینی:
"[به تصویر صفحه مراجعه شود] توضیحات 1-در جدول شماره 1 بین سه لهجه کردی ذکر شده تفاوتهای زیر دیده میشود: 1-1-پیشوند اشتقاقی فعل«نشستن»در کردی مهاباد به صورت-da در سنندج da است و در کردی کرمانشاه دیده نمیشود.
6-2-شناسهی سوم شخص مفرد در زمان گذشته در هر سه لهجه معمولا به صورت [به تصویر صفحه مراجعه شود] است، ولی این شناسه در کردی کرمانشاه پس از نشانهی استمرار و یا مجهول ساز گاهی به صورت-d در میآید(برای تفاوتهای بقیهی شناسهها نگاه کنید به 2-4).
15-3-علاوه بر تفاوتهای فوق، در کردی کرمانشاه به جای ستاک گذشتهی [به تصویر صفحه مراجعه شود] گاهی [به تصویر صفحه مراجعه شود] به کار میرود: بودم بودی بود بودیم بودید بودند 16-در جدول شماره 16 تفاوتهای زیر را میتوان مشاهده کرد: 16-1-برای نشانهی استمرار da-در کردی مهاباد، a-در کردی سنندج و [به تصویر صفحه مراجعه شود] در کردی کرمانشاه نگاه کنید به 6-1.
17-4-علاوه بر تفاوتهای فوق، در کردی کرمانشاه به جای ستاک گذشته [به تصویر صفحه مراجعه شود] گاهی [به تصویر صفحه مراجعه شود] به کار میرود: بودهام [به تصویر صفحه مراجعه شود] بودهای [به تصویر صفحه مراجعه شود] بوده است [به تصویر صفحه مراجعه شود] بودهایم [به تصویر صفحه مراجعه شود] بودهاید [به تصویر صفحه مراجعه شود] بودهاند [به تصویر صفحه مراجعه شود] 18-در جدول شمارهی 18 تفاوتهای زیر را میتوان مشاهده کرد: 18-1-واکه ضمیر اول شخص مفرد در کردی مهاباد i و در دو لهجهی دیگر e است."