خلاصه ماشینی:
"نقد نگاهی به نمایش کوکوی کبوتران حرم به نویسندگی و کارگردانی علیرضا نادری تلاشی نو برای تصویر کردن دغدغهمندیهای زیباییشناسانه بهزاد صدیقی (به تصویر صفحه مراجعه شود) واقعیت این است که نمایشنامههای علیرضا نادری-به غیر از آنهایی که رویکرد تاریخی دارند-چنان از اصالت واقعگرایانه برخوردارند که گویی موضوعهایش در همین لحظه و همین جا در کنارت اتفاق افتادهاند یا در حال اتفاق افتادن هستند.
نمایشنامه کوکوی کبوتران حرم یکی دیگر از آثار متأخر او محسوب میشود که کاملا از وجوه رئالیسم اجتماعی تبعیت میکند؛او بدون اینکه خود بخواهد به صورت باسمهای و تحمیلی از این سبک و شیوه پیروی نمیکند، بلکه تنها آنچه را که باید از سوی شخصیتهایش سر بزند، بازسازی و بازآفرینی میکند.
با وجود آنکه داستان و موقعیتهای نمایشنامه از جذابیت لازم برخوردار است و نمایشنامه با این حجم از دیالوگ و شخصیت روبروست، اما برخی از آدمهای آن مورد مداقه قرار نمیگیرند و تماشاگر هرگز نمیتواند از شخصیت آنها همانند بقیهای که در هر رفت وبرگشت نور یا بخشبندی صحنه،به درد دل برای دیگری(یا مخاطبان نمایش)میپردازند،شناخت پیدا کند.
به هر حال نادری علیرغم آنکه میکوشد دغدغهها،نگرانیها،دردها و دلواپسیهای دوازده زن را با رویکرد رئالیسم اجتماعی به نمایش بگذارد،گریزی هم به جنگ و مسائلی که در جنگ آدمها را تحت تأثیر قرار میدهد،میزند؛این مسأله نشان میدهد که او از دغدغه اصلی خود هرگز دور نمیشود و حتی در اجتماعیترین نمایشنامههای خویش-هرچند کوتاه-به آن میپردازد و در لایههای اثر،یکبار دیگر از این تأثیر سخن میگوید."