خلاصه ماشینی:
"نقد نگاهی به نمایش«آوا»نوشته ملیحه مرادی جعفری،کارگردانی احمد ایرانیخواه سمفونی ناتمام حقیقت مهدی نصیری (به تصویر صفحه مراجعه شود) عبور از مادیگرایی و تعلقخاطر به دنیا و رسیدن به عالم معنا و درک شهودی مهمترین رویکردی است که نمایش«آوا» قصد دارد در حوزه ساختار روایی و ژرف ساخت معنایی مورد پرداخت و اهمیت قرار دهد.
این فرآیند حرکت با محور قرار دادن قهرمان در بستر یک رویداد بحرانی،شرایط و وضعیتی را شامل میشود که در آن مخاطب با امکان مقایسه مؤلفههای منفی در یک گستره از شرایط(تعلقات مادی)با ظرفیتهای مثبت در گسترهای دیگر(عالم شهود و معنا)به مرحلهای از قضاوت و داوری میرسد که البته جهت و مسیر آن را جریان اجرا تعیین و تبیین کرده است.
تکلیف آوا و شخصیت او از همان آغاز و به واسطه عدم حضورش به طور کامل و لازم از زبان دیگر شخصیتها روشن میشود و تنها گیسو است که در این میان حضوری مبهموگنگ دارد و تا وقتی که خودش-در پایان-خود را معرفی نمیکند،ما هیچچیز از او نمیدانیم."