خلاصه ماشینی:
"دو ماهنامهی نمایش نیز در دورهی تازهی انتشار خود برای نخستین بار جلسه نقد و بررسی حضوری را برای نمایش«خانه»برگزار کرده است که در این جلسه رحمت امینی به عنوان منتقد و خانم نغمه ثمینی(نمایشنامهنویس)، کیومرث مرادی(کارگردان)و پیام فروتن (طراح صحنه)حضور داشتند.
نخستین مسألهی من در اجرا یا به واقع نکتهی آغازین نقد من به تحت الشعاع قرار گرفتن متن و به تبع آن مضمون توسط کارگردان و تیم اجرایی برمیگردد و به تعبیر دیگر،متن«خانه»دستاویزی برای کارگردان شده است که تجربههای تازهای را در شکل بصری تازهای در صحنه ارائه کند.
اگر دقت بکنید متن در واقع روایت خودش را دارد و شامل داستانهای به هم پیوستهای است که استقلال خود را در حیطهی روایت حفظ میکند اما در عین حال مثل متن«خواب در فنجان خالی»متنی بسته نیست که نویسنده تکلیفش را در همان مرحلهی نوشتن مشخص کرده باشد.
امینی:آقای مرادی،شما هم همین نظر را دارید؟ دو نکته وجود دارد که در دو بخش اشاره میکنم:نکتهی اول این است که نمایشنامه عمدتا بر پایهی تکگویی اشخاص حاضر در اثر نوشته شده است.
یعنی اشخاص در این نمایشنامه زمانی که با خود یا با دیگری حرف میزنند،در واقع در حال ادای مونولوگ هستند نه دیالوگ،ضمن این که در متن از ساختارهای پیچیدهای چون شکست زمان نیز استفاده شده است.
اما سؤال من در این بخش،از نویسنده است که چقدر به دریافت و درک مخاطب(درک و دریافت اشخاص و قصه)در این اثر توجه داشته است؟آیا برخی از تماشاگران با این چیدمان و تنوع،بخشهایی از روایت را از دست نمیدهند؟البته یک پیشبینی خوب این است که مخاطبان در هر بار دیدن،بخشی از اجرا را درک و کشف کنند و دوباره برای دیدن آن عزم خود را جزم کنند."