چکیده:
اجرای قانون برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایران در دستور کار دولت
قرار گرفته است. در این برنامه بر ”پاسخگویی مراکز علمی، پژوهشی و آموزشی کشور به
تقاضای اجتماعی، فرهنگی و صنعتی“ تأکید شده است. از این رو، ایجاد ارتباط بین صنعت
و دانشگاه اهمیت بسیاری یافته است. هدف از نگارش این مقاله، بررسی ماهیت ارتباط
دانشگاه و صنعت و ارائه پیشنهادهایی برای کمک به رشد و توسعه این ارتباط است.
در این مطالعه از روش فرا تحلیلی برای بررسی و تحلیل مطالعات و تجربههای
متخصصان ارتباط دانشگاه و صنعت استفاده شده است. در این میان، با بررسی اسناد
ارتباط دانشگاه و صنعت در 6 دانشگاه امآیتی، کمبریج، توکیو، امیرکبیر، شهید
بهشتی و صنعتی اصفهان به همراه مصاحبههای اکتشافی با صاحبنظران و مسئولان دفاتر
ارتباط دانشگاه و صنعت سه دانشگاه در ایران، اطلاعات ارزندهای در اختیار محقق قرار
گرفت.
در این مطالعه ضمن بررسی ارتباط دانشگاه و صنعت در غرب و ایران به اجمال به
جایگاه تحقیق و توسعه در کشورهای ایالات متحده، انگلستان، ژاپن و ایران، ارتباط
دانشگاه و صنعت در دانشگاههای یاد شده و تحلیل و تفسیر یافتههای پژوهشی پرداخته
شده است. در بخش نهایی مقاله پیشنهادهایی برای ارتقایارتباط دانشگاه و صنعت شامل
حمایت دولت، حمایت صنعت از دانشگاهها، تقویت صنایع و توسعه اقتصادی، اعتمادسازی،
تغییر ساختار دانشگاهها، برنامهریزی، حق امتیاز و مالکیت معنوی ارائه شده است.
خلاصه ماشینی:
"سایر روشها برای برقراری ارتباط مؤثر دانشگاه و صنعت در ایران، ایجاد پارکهای فناوری در مجاورت دانشگاهها (کریمیان اقبال، 1382؛ صدیق و اردشیری، 1382)، ایجاد هستههای کوچک تحقیقاتی استاد محوری در جوار دانشگاهها (فهیمی و مداحی، 1377)، کارآموزی تابستانی دانشجویان در واحدهای صنعتی و بهرهگیری از متخصصان صنعت در فعالیتهای آموزشی (کارگر راضی، 1377)، افزایش کمی و کیفی بازدیدهای علمی دانشجویان و استادان از تأسیسات صنعتی (رضایی، 1377)، تأثیر قراردادهای صنعتی منعقد شده میان اعضای هیئت علمی و سازمانها بر ارتقای آنها، اولویت پذیرش دانشجویان مقاطع کارشناسیارشد و دکتری با سابقه کار در صنعت (منافی، 1377)، تعریف مشکلات صنعت در قالب پایاننامهها (رضوی، 1377)، تأسیس آزمایشگاههای تحقیقاتی با همکاری در دانشگاهها (نقیان فشارکی،1377)، تقویت انجمن دانشآموختگان (روزی طلب، 1374) و ایجاد مراکز رشد (سلجوقی، 1382) ذکر شده است.
مشکلات و محدودیتها مشکلات و محدودیتهای بسیاری از سوی مراکز آموزشعالی برای ایجاد ارتباط با صنعت وجود دارد که از آن میان میتوان به مواردی چون ”آموزش محوری دانشگاهها، منظور نکردن فعالیتهای صنعتی در ارتقای اعضای هیئت علمی، منظور کردن حق بالاسری زیاد به فعالیتهای صنعتی اعضای هیئتعلمی، جایگاه سازمانی ضعیف ارتباط دانشگاه و صنعت“ (احسانی، 1383)، حاکمیت مدیریت دولتی برصنایع بزرگ کشور و متقاضی خدمات دانشگاه نبودن صنایع (جهانگیریان، 1383)، نبود محتوای کیفی و مفید دورههای کارآموزی (فرضیپور صائن و حاجحسینی، 1377)، ارتباط ضعیف میان برنامههای درسی و نیازهای صنعت (منافی، 1377؛ رشیدی، 1377)، نبودن روحیه کارگروهی (نقیان فشارکی، 1377) و کمبود مراکز تحقیقاتی کاربردی (بیانیه ششمین سمینار ارتباط دانشگاه و صنعت، 1381)، عدم توجه به بهسازی نیروی انسانی (مولا، 1374)، ضوابط و مقررات دست و پا گیر و گرایش نداشتن صنعت به سرمایهگذاری در تحقیق و توسعه (علی احمدی، 1377) و وابستگی روحی و فکری صنایع به خارج از کشور (تولایی، 1379) اشاره کرد."