چکیده:
شکار و شکارگری علامت و نشانهای از طرف روزیرسان و عاملی برای رشد بوده است. نخستین معانی،پنداری در رابطه با ارتزاق و بقای حیات بوده و گذر زمان بستری آرام برای تحول مفهوم و استمرار نقش قرار گرفته است.نقشمایه شکار در هنر ایران از ابتداییترین حضور بشر (نقاشیهای دیواری غارها)تا تکاملیافتهترین دستساختهاش(قالی)وجود داشته و مفاهیمی گوناگون را به واسطهی سیر زمان و شکلگیری تمدنها در درون خود پرورده است.
خلاصه ماشینی:
رضوان احمدی پیام* سیر تحول و تطور مضمون شکار در هنر ایران (به تصویر صفحه مراجعه شود) تصویر 1.
نقاشیها با مضمون شکار در غارها تا این زمان به هدف کشتن حیوان موردنظر تصویر میشده است،اما زمانی فرامیرسد که آفرینش تصویر به منظور خلق و زنده کردن و افزایش شکار صورت میگرفته است.
این نمونهها شامل گروههای اسبسوار و مناظر جنگ و جدال و شکار حیوانات با تیروکمان است و از آنجا که هنر سوارکاری و بهطور کلی پرورش و اهلی کردن اسب نخستین بار توسط ایرانیان و مقارن با تاریخ یاد شده در این منطقه(لرستان)معرفی شده است،اهمیت نقوش به دست آمده آشکار میشود.
اثر مهر، پیکار شاه با شیر دوره هخامنشی در جام معروف حسنلو نیز انسانی را تیروکمان به دست میبینیم که در موقعیت شکار و در پیشروی حیوانات واقع نشده است،اما از آنجا که مضمون کلی نقشمایههای ظرف نمایی از اتفاقات گوناگون دارد مرد کمان به دست نیز میتواند به شکارگر اشاره داشته باشد.
در تصاویر نادری که از مضمون شکار و شکارگری مربوط به عصر هخامنشی بر جای مانده این خصیصه بهگونهای بارزتر آشکار شده است.
مضمون شکار و شکارگری در دو زمینه هنری عهد ساسانی دیده شده است؛یکی در (به تصویر صفحه مراجعه شود) تصویر 11.
در دوران پیش از اسلام صحنهی شکار به منظور خلق کردن حادثهای که اتفاق افتاده تصویر میشده اما در دوران اسلامی هدف هنرمند خلق جهانی آرمانی به واسطهی تعامل میان انسان و حیوان به روشهای مختلف بوده است.