خلاصه ماشینی:
"آنان که تفسیر گزارههای دینی را ـ به عنوان متنی تاریخی ـ تنها در پرتو درک شرایط و ظرف زمانی خاص آن متن، ممکن میدانند و معتقدند که در این روش، امکان مانور بر روی متن بیشتر است باید به این نکته توجه داشته باشند که پیدایش شاخههایجدید، با وجود نقش مؤثری که در تعمیق و توسعه فهم ما از متون دارند و دقایقی را بر ما آشکار میسازند که از راهی دیگر دسترسی به آنها ممکن نیست، خود مشروط و محدود در چارچوب ضوابط و قواعد فن میباشند.
اما در این باره که برخی معتقدند نص قرآنی از آنجا که در گردونه زمان، دست نخورده و ثابت مانده، با نص حدیثی که جوابگوی موقعیتهای ویژه وشرایط خاص بوده است تفاوت دارد و نص حدیثی، در بند چارچوب خاصی است و جدای از موقعیتهای ویژه نیست، پس نص حدیثی، صلاحیت تفسیر و تبیین آن نص ثابت قرآنی را ندارد، نکتهای را باید متذکر شد: از مرحوم آیت الله بروجردی(ره) نقل شده که قرآن همانند یک متن قانونی است و سنت نبوی، تبصرههای ملحق به این قانون است وسنت امام معصوم هم هم چون شرحی بر این متن و تبصرههایش است؛ نظیر ارتباطی که بین متن قانون اساسی و ملحقات آن و قوانین مجلس شورا هست."