چکیده:
یکی از روشهایی که ممکن است در مبارزه با تروریزم از سوی دولتها به کار گرفته
شود اقدامات قهری است.با افزایش حملات تروریستی، توسل به زور از سوی دولتهای قربانی
تروریزم برای مقابله با چنین حملاتی به صورت امری غیر قابل اجتناب در آمده است.در
تروریزم دولتی، دولتها از هر گونه تلاشی برای حمایت از تروریزم در درون مرزهای خود
و خارج از آن دریغ نمیکنند.در این مورد که دولتهای حامی تروریزم با حمایت خود از
تروریزم، مبادرت به فعالیتهای غیر قانونی کرده، از نظر بینالمللی مسئول اعمال خود
هستند، اجماع بینالمللی وجود دارد.اگر جامعه بینالمللی قادر به مقابله با تروریزم مورد حمایت دولتها نباشد،
دولتهای آسیب دیده از تروریزم چارهای جز انجام اقداماتی برای دفاع از امنیت، منافع
و شهروندان خود ندارند.سؤال این است که آیا توجیه حقوقی برای استفاده از زور بر
علیه تروریزم بر اساس حقوق بینالملل وجود دارد؟در حال حاضر اسناد بینالمللی، به خصوص منشور ملل متحد از دولتها دعوت میکند تا
اختلافات خود را به شیوه مسالمت آمیز حل کنند و از هر گونه اقدامی که متضمن استفاده
از زور است خودداری ورزند.در همین حال، ماده 51 منشور، استثنایی بر اصل ممنوعیت
توسل به زور است.منشور ملل متحد مقرراتی دارد که بر اساس آن، قوه قهریه تنها،
میتواند در مورد دفاع مشروع و در پاسخ به حمله مسلحانه مورد استفاده قرار
گیرد.زمانی که اعمال تروریستی خشونت آمیز، به طور مستمر، منظم و سازمان یافته تحت
حمایت و هدایت یک دولت صورت میگیرد، دولتهای قربانی میتوانند در مقابل چنین
اقداماتی به روز متوسل شوند. در چنین وضعیتی استفاده از زور میتواند تحت عنوان
دفاع مشروع و بر اساس ماده 51 منشور توجیه شود.بنابراین در صورتی که فعالیتهای
تروریستی به گونهای باشد که حمله مسلحانه محسوب گردد، دولتی که مورد حمله تروریستی
قرار گرفته میتواند بر اساس ضرورت و تناسب میان حمله و دفاع به این حملات پاسخ
دهد.
خلاصه ماشینی:
"یک روز پس از واقعه تروریستی 11 سپتامبر 2001 شورای امنیت در قطعنامه 1368(12 سپتامبر 2001)ضمن اشاره به اهداف و اصول منشور مندرج در مواد 1 و 2 که بر اساس آن، سازمان هر گونه اقدامات لازم را برای پیشگیری از تهدیدات علیه صلح و امنیت بینالمللی به عمل خواهد آورد، اعمال تروریستی در ابعاد بین المللی، نظیر آنچه در واقعه 11 سپتامبر اتفاق افتاد را اقدامی علیه صلح و امنیت بینالمللی دانست و استفاده از حق مشروع جمعی یا فردی را از سوی دولت قربانی در پاسخ به چنین حملاتی مورد تأکید و تأیید قرار داد.
شورای امنیت در 28 سپتامبر همان سال بار دیگر در قطعنامه 1373 اعمال تروریستی 11 سپتامبر را نظیر تمام اعمال تروریستی دیگر تهدیدی علیه صلح و امنیت بینالمللی محسوب کرد و ضمن اشاره به تکلیف دولتها در عدم حمایت از تروریزم، استناد به حق دفاع مشروع مطابق با منشور را برای مقابله با این گونه تهدیدها مورد تأیید مجدد قرار داد.
گر چه توسل به زور و استفاده از ساز و کارهای نظامی در حل مسائل بینالمللی بر اساس ماده(4)2 منشور ملل متحد ممنوع گردیده و از دولتهای عضو سازمان ملل متحد خواسته شده است تا اختلافات بینالمللی را از راههای مسالمتآمیز حل کنند، اما با توجه به ماده 51 منشور، دفاع مشروع حق طبیعی و ذاتی هر دولتی است که میتواند در مقابل حملات مسلحانه، به طور فردی یا جمعی وجود داشته باشد.
B. , self-help in combating state-sponsored terrorism: self-defence and peacetime reprisals, case western reserve journal of international law, vol."