چکیده:
ویلیام جونز یکی از کسانی بود که در کمپانی هند شرقی به تحقیق و ترجمهء آثار ادب پارسی پرداخت و از بررسی متن و واژگان شاهنامه به شباهت زبانهای هند و اروپایی پیبرد.جیمز اتکینسون از کالج فورت ویلیام در کلکته در سال 1814 م.ترجمهء خود را از داستان رستم و سهراب منتشر ساخت.
ماتیو آرنولد(1822-1888 م.)منظومهء پرآوازهء خود را به داستان رستم و سهراب اختصاص داد.آرنولد به دو مقولهء اقتباس از شاهنامه و تعزیهء ایرانی بسیار اهمیت میداد.
جمیز راسل لوول(1819-1891 م.)با ستایش از شاهنامه از اینکه همگان به اینگونه آثار توجه ندارند،اظهار تأسف مینمود.جونز،آرنولد،ژول مول، اتکینسون،فون شاک و دیگران ههم به ترجمهء آثار ادب پارسی و اقتباس از آنها بهویژه شاهنامه پرداختند.کسانی همچون الکساندر راجرز نقش فرهنگی خود را از لحاظ تقویت ادبیات غرب از طریق ادب پارسی ایفا میکردند.
خلاصه ماشینی:
"اکنون برای آنها فعالیتهای کمپانی هند شرقی اهمیت ملی کسب کرده بود.
ترجمهء خود را از رستم و سهراب منتشر ساخت که پرخوانندهترین بخش شاهنامه به شمار
تصور عمومی بر این است که تجلی سبک شرقی در ادبیات اروپا مربوط به دورهء رمانتیسم
اطلاعات خود را دربارهء«رستم و سهراب»از کتاب ملکم گرفته،زیرا ملکم بخش اعظم تاریخ ایران را به کمک داستانهای شاهنامه تألیف و در واقع حماسه را به تاریخ تبدیل کرده است.
در پاریس در حال انتشار بود-آرنولد مصمم شد دریافت خویش را از این داستان به شعر
داستان را به انگلیسی با عنوان«سهراب»ارائه داده و ازآنپس،در مجلههای گوناگون نیز حکایت این رزم معروف،بارها منتشر شده بود.
وی در توضیحی درباره اثر خویش مسئله را درست مطرح کرده است:آیا برای شاعری انگلیسی در میانهء قرن نوزدهم توجیهی وجود دارد که داستانی را از هر منبعی و در
به گمان او،قیمت 150 دلار برای مجموعهء ترجمهشدهء فرانسوی ژول مول( Jules Mohl )از این حماسه،مناسب بود و او آن را از نسخهء ترجمهشدهء ماتیو آرنولد که تحتتأثیر بخشی از
ترجمهء کامل اثر به زبان انگلیسی اقدام نمودند؛این دو،کار خود را در سال 1905 م.
خود او باقی مانده که ترجمهء بخش اول کتاب است و از نثری بسیار فاخر و درخور توجه نیز
ماتیو آرنولد منظومهء رستم و سهراب را به عنوان مهمترین بخش شاهنامه ترجمه کرد.
جیمز راسل لوول شاهنامه را از تمامی داستانهای عاشقانهء اروپا فراتر میدانست و میگفت:از دیدگاه هنری آثار دیگر بسیار فرودستتر از آن فردوسی قرار"