خلاصه ماشینی:
"متن دوزبانهی قانون مدنی ایران ترجمهی انگلیسی به قلم:پروفسور سید حسن امین قاضی اسبق دادگستری ایران،استاد بازنشستهی کرسی حقوق دانشگاه گلاسگو کالیدونیا وکیل دادگاههای عالی اسکاتلند مادهی 192-در مواردی که برای طرفین یا یکی از آنها تلفظ ممکن نباشد اشاره که مبین قصد و رضا باشد کافی خواهد بود.
مادهی 194-الفاظ و اشارات و اعمال دیگر که متعاملین به وسیلهی آن انشاء معامله مینمایند باید موافق باشد به نحوی که احد طرفین همان عقدی را قبول کند که طرف دیگر قصد انشاء او را داشته است و الا معامله باطل خواهد بود.
مادهی 205-هرگاه شخصی که تهدید شده است بداند که تهدیدکننده نمیتوانند تهدید خود را به موقع اجرا گذارد و یا خود شخص مزبور قادر باشد بر این که مشقت اکراه را از خود دفع کند و معامله را واقع نسازد آن شخص مکره محسوب نمیشود."